De ergste tijd heb ik gelukkig achter de rug. Het maalt me niet meer constant door mijn hoofd. Ik heb geaccepteerd dat het voorbij is en hoef nu gelukkig ook geen contact meer met haar te hebben. De laatste paar weken heb ik vreselijk veel gedaan en vandaag is even een rustdag. Dan ga je toch weer wat meer nadenken. Ik voel me niet verdrietig ofzo maar het is vooral erg wennen om alleen te zijn. Geen aanspraak, niet effe lekker samen een strandwandeling maken vanavond. Als ik mezelf zo hoor, mis ik haar toch nog iets meer dan ik dacht. Misschien is dat ook wel logisch na zo een lange tijd. Ik kan nu wel naar foto's kijken zonderd dat ik er beroerd van wordt en er zijn ook voordelen want je ziet je vrienden een stuk vaker. Dit verhaal krijgt niet echt een conclusie vrees ik. Hoewel, misschien is de titel wel de conclusie.