Het ene moment denk ik: het is over, het komt niet meer goed, hij zal nooit meer van me houden. Het andere moment heb ik er ontzettend veel vertrouwen in dat het weer goed gaat komen. Vooral als ik me realiseer dat we allebei niet heel veel anders zijn dan toen we elkaar leerden kennen. Ik weet verschillende redenen waarom het mis is gegaan en ik weet ook dat die redenen overkoombaar zijn. We zijn er te laat achter gekomen en het heeft ons beschadigd.
Ik wil geen vervolg meer, ik wil iets nieuws, iets anders. Maar wel met hem. Ik hou van hem. Ik wil hem ruimte geven, maar ik wil eigenlijk wel dat hij ons nog een kans geeft.
Ik heb het notabene uitgemaakt. Ik wilde afstand. Die heb ik gekregen, nu. Maar niet zoals ik het had gehoopt. Het heeft mij wel de ruimte gegeven om me te realiseren wat er anders moet, maar hij heeft nog niets met die ruimte gedaan.