Op een vrijdagavond eind oktober heb ik er bij mijn vriend uitgetrokken dat hij verliefd is op een ander na 12 jaar relatie en 4,5 jaar samenwonen. Kende haar 5 weken van sms'n en een 1 keer per week zien.
Hij heeft 3 weken lopen twijfelen voor wie hij moest kiezen en is meteen bij zijn moeder gaan wonen. Na 3 weken kwam hij vertellen dat hij toch echt voor haar moest gaan. Ik ben in het huis gebleven en iedere keer als hij langs kwam had hij het erg moeilijk en nam telkens het hoognodige mee, hij zocht telkens contact met mij en wilde op bezoek komen, na 4,5 week echt met haar te zijn gegaan heeft hij er bij haar een punt achter gezet reden is te veel met mij bezig en verliefdheid was al 3 a 4 weken over. Dus zo ongeveer sinds hij er bij mij een punt achter had gezet ( de spanning was eraf want het mocht nu natuurlijk ).
Hij woont nog steeds bij zijn moeder, en moest er in de tijd dat hij met haar ging niet aan denken om bij zijn vriendin te wonen. Mijn vriend is 30 jaar, zij is 33 en heeft een kind van 4 en lag al 2 jaar in scheiding een hoop problemen dus. Zij is hem gaan sms'n na 1x gezien te hebben in de winkel en hij heeft daar op gereageerd en zo is het begonnen spannend dus.
Wij hebben geen kinderen en hebben het financieel goed kunnen doen en laten wat we willen hebben veel vrijheid dus, gaan regelmatig op vakantie maar hebben het beide druk met ons werk, de sleur was erin gekomen en namen elkaar voor vanzelfsprekend , ik was erg veel met mezelf bezig en zat niet echt lekker in mijn vel en had ook wel ooit de twijfel is dit het nou en ging me daardoor meer afsluiten en kon heb de aandacht die hij nodig had niet geven en zij wel op dat moment. Ik weet nu dat hij echt de ware voor me is ( er moet eerst iets gebeuren)
Mijn vriend heeft een redelijk moeilijke jeugd gehad ik denk dat het alles bij elkaar is hij praat nooit over zijn verleden hij zegt dit verwerkt te hebben hij heeft nu zelf de leeftijd waarop zijn vader vroeger stierf zijn moeder heeft meerdere relaties gehad en is ook na 10 jaar in de steek gelaten en bleef alleen achter met 2 kinderen hij heeft vroeg de vaderrol op zich genomen.
Nu is het 3 weken over en hij wil voor mij gaan maar hij zit er nu zelf doorheen het gaat op en af de ene keer komt hij heel gelukkig over en zegt weer bij me te komen wonen dan is hij een paar dagen gelukkig en dan weer een paar dagen down en zit zijn hoofd te vol en kan er niet over praten , ik denk het schuldgevoel naar iedereen hij heeft dit gedrag altijd verafschuwt en hij zegt zelf telkens er zo'n puinhoop van te hebben gemaakt, bij zijn moeder is ook niet alles hij heeft geen eigen plekje meer. Nu gaat hij woensdag met een psychologe praten en we gaan samen naar een cursus voor karakters en temperamenten zodat je elkaar nog beter leert kennen en hoe je met elkaar het beste om kan gaan.
Hij is erg van mij geschrokken ik ben vaak vrij fel dit was ook een struikelblok gaf hij aan, maar sinds dit allemaal aan de hand is ben ik heel rustig geworden en kan vrij goed met de situatie omgaan wat ik ook nooit van mezelf had gedacht heb nooit geen behoefte haar te zien was ook niet jaloers, ik ben ook niet boos op hem, hij is bang dat dit nog komen gaat maar ik ben daar niet bang voor. Ik vind andere dingen ook minder belangrijk nu waar ik me eerst echt druk om kon maken ben eerder tevreden nu. Hij is bang dat ik op mijn tenen moet gaan lopen voor hem ik ben daar niet bang voor voel mezelf ook veel fijner nu ondanks dat ik hoop dat alles weer goed komt, iedereen in mijn omgeving merkt het aan me. Moet er altijd eerst iets gebeuren zodat je met je neus op de feiten word geduwt?