Ik heb niet eerder op je gereageerd, aangezien je in je reacties en in je blogs het ‘gezonde’ vermogen lijkt te hebben om je te realiseren dat ‘achter deze jongen en de feiten aanlopen’ en hem (nogmaals) proberen te overtuigen van jouw liefde en interesse in hem, teveel tevergeefse investment zal gaan zijn in iemand die kennelijk zijn eigen pad al aan het belopen is.

Momenteel lijkt het erop (maar corrigeer me wanneer ik ernaast zit), dat je zult gaan moeten dealen met de situatie zoals deze zich aan je heeft openbaart: er bleek, gebaseerd op het contact, waarbij ook hij een tijdlang kennelijk uit eigen beweging het contact leek op te zoeken, hierin investeerde, met je bezig was, je wenste te zien en met je wilde zijn, een bijzondere klik tussen jullie te bestaan. Totdat hij, gedreven door welke emotie, denkwijze of overtuiging dan ook, de rationele keuze maakte om het contact met jou, vrij abrupt, af te blazen. Je schreef zelf al: “Hij zegt dat hij goed dingen kan afsluiten en stopzetten. Heel rationeel."

Een advies zoals ‘stoppen voordat je hem in je hart sluit’, is goed bedoeld, maar niet toepasbaar, omdat je inmiddels deze grens al over bent. Hij maakte, door het regelmatige (ik las) dagelijkse contact, inmiddels al deel uit van je leven. Je mag je alleen wel afvragen hoe diepgaand en 'serieus' zijn interesse in jou werkelijk was, ondanks zijn voorheen aanwezige behoefte om dagelijks contact met je te hebben, als nu o.a. ineens het 50min van elkaar vandaan wonen als hoofdreden wordt aangevoerd waarom hij voortzetting niet ziet zitten.

De worsteling ligt nu op het gebied waar jij, met de interesse in hem die er nog steeds is, de verliefdheid, het ‘meer dan gemiddeld leuk vinden’, de pijnlijke conclusie zult behoren aan te gaan dat hij er kennelijk dus 'anders in staat'. Wellicht altijd al anders in heeft gestaan. Of in ieder geval sinds kort. Misschien heb je zijn interesse in jou mogelijk toch teveel gewicht willen geven doordat hij zich, onbedoeld, toch in zijn uitspraak leek tegen te spreken door het contact met jou dagelijks op te zoeken?

Wanneer je iemand erg leuk vind, loop je het risico dat de grenzen gaan vervagen. Ook al spreekt die ander uit ‘een relatie niet te zien zitten’, wanneer een contact (ook juist van die ander uit) geïnitieerd blijft worden, dan ga je daar en wens je daar toch automatisch (diepere) betekenissen aan te verbinden. Logisch, want als iemand het contact met je blijft zoeken, interesse blijft tonen, dan manifesteert zich in die dynamiek toch een vorm van ‘een relatie’. Die betekenissen worden soms onbewust zo ver uitgespreid, dat je uiteindelijk toch stiekem gaat geloven dat ‘een relatie’, officieel, exclusief, mogelijk toch een kans kan gaan hebben. Ga je wellicht toch dingen invullen die er niet zijn, of niet op de manier of in de vorm zoals je graag wenst te geloven. Wanneer iemand zich uitspreekt over het ‘geen relatie willen hebben’, dan ben ik geneigd te denken dat er toch signalen voortkomen uit die uitspraak.

Mijn ervaring met iemand die al bij ‘aanvang’ van een contact of connectie de ‘waarschuwing’ neerlegt dat hij ‘geen relatie wil’, is dat er gedurende het contact toch allerlei signalen zijn waar te nemen die die uitspraak (helaas) bijna altijd bevestigen. In de euforie van de aandacht die je krijgt van juist iemand die zegt ‘geen relatie te willen’, loop je alleen het risico op blinde vlekken in je waarnemingen.

In mijn geval, maar dat zag ik pas achteraf, was ik zo gevleid, blij en opgewonden als ‘hij’ weer contact zocht, dat ik niet stilstond bij de intenties en beweegredenen achter ‘zijn interesse’. Wat was mijn intentie om hem te zien --en was dat dezelfde als de intenties die hem mijn richting op stuurde? Hadden we wel dezelfde verwachtingen, of hoopte ik dat alleen maar? Pas later zag ik het voorspellende gedrag in dat contact. Wanneer hij contact zocht met ‘leef je nog?’, ‘wat doe je vanavond?’ of ‘ik ben in de buurt!’, gaf ik daar grote betekenissen aan. Zie je, hij denkt aan me. Hij mist me. Hij wil me per se zien, zo leuk vindt hij me.

Terwijl, achteraf bekeken, was het voor hem niet meer dan een momentopname, een gril van het moment, op zoek naar plezier, fun, afleiding, uitdaging, (seksuele) spanning. Zat niets diepers of groters achter. Heel wispelturig, want net zo makkelijk kon hij wekenlang niets meer laten horen, afgeleid en opgeslokt door (veel belangrijkere) prioriteiten in zijn leven. Al dan niet met andere mensen. Feitelijk kon ik hem niets kwalijk nemen, aangezien hij mij tenslotte al had 'gewaarschuwd' over het geen relatie willen hebben. En zo gedroeg hij zich, logisch en eerlijkerwijs, ook. Alleen, ik, gaf de momentopnames grote waarde en betekenissen. Mijn beleving/hoop/wensen/verwachtingen.

Dit hoeft uiteraard niet in jouw geval ook zo te zijn.

Het is echter wel bijzonder dat hij, van een voorheen dagelijks contact waar hij zelf ook in leek te willen investeren, ineens zo makkelijk kan en wenst weg te draaien. Je schreef ergens dat hij ‘jaloers kon zijn’. Daar lijk je ook de betekenis te zoeken voor zijn interesse in jou. Want, ‘iemand die jou niet leuk vind, is tenslotte niet jaloers’. Tja. Je kunt jaloezie ervaren, ook al wens je de persoon waar deze jaloezie door getriggered wordt, niet als partner in je leven.

Vooralsnog is mijn reactie uiteraard maar speculatie. Ik heb geen zicht op wat er tussen jullie speelde. Zijn beweegredenen en de motieven die hem uiteindelijk hebben gestuurd om deze beslissing te maken, zal altijd, wellicht zelfs voor jou, bij ‘speculeren’ blijven. Het is iets van hem, niet van jou. Wees je bewust van je eigen rol en positie in deze.

Zoals je zelf ook al wijselijk schreef:

En, ja, dit is heel rationeel bekeken. Waarbij jouw gevoel hier nog achteraan hobbelt waarschijnlijk. Omdat, heel menselijk, waar het je gevoel betreft je te maken krijgt met een stortvloed aan behoeftes, verwachtingen, wensen, dromen die misschien wel een tijdlang toch aan het contact met deze jongen vastkleefde. Deze zullen zich weer moeten gaan ‘aanpassen’ aan de huidige situatie, waarbij je het zal moeten gaan losweken van hem.

Belangrijk in dit proces, is om zijn ‘onwil’ tot het voortzetten van contact met jou, in ieder geval niet op jezelf te gaan betrekken. Mist hij je? Misschien wel, misschien nauwelijks. Blijft altijd een vraag, waar je zelf alleen vaak, tijdens het in het luchtledige speculeren, zo slecht uit de bus komt.

Feit blijft namelijk, hoe dat gemis zich dan ook in zijn leven manifesteert, hij er kennelijk niet door gedreven wordt om momenteel contact met je te zoeken. Kan pijnlijk zijn, als je het betrekt op de eventuele conclusie dat hij, waar het jou betreft, dus ‘niets mist’. Terwijl, je kan het ook zien als ‘dat hij er wellicht gewoon ‘niet aan wil’, het rationeel heeft gestopt en zich daar emotioneel niet over wenst te buigen. Doet het nog steeds verrekte zeer, maar dan bescherm je jezelf wel tegen de negatieve gedachtes dat ‘als je niets hoort, hij jou dus niet mist, wat haast automatisch kan betekenen dat jij het niet waard bent om te missen’.

Het kan helpen om zijn besluit te zien als een vorm die voortkomt uit zijn eigen ‘fase’, ontwikkeling of beleving en dat hij niet in staat is om dit anders te doen dan op deze manier. Daarmee vrijwaar jij je in ieder geval van de emoties, die anders gaan inwerken op je zelfbeeld, eigenwaarde en zelfrespect.

Daarbij, wanneer iemand besluit om niet meer met je te willen zijn, het contact wenst te verbreken, ongeacht welke redenen dan ook worden gegeven voor een vertrek uit je leven – kun je je ook afvragen of dit vertrek je niet de nodige vragen toewerpt of je sowieso wel een relatie met hem had willen aangaan...