Het is weer weekend en nog voordat ik bij mijn werk weg was, had ik de tranen alweer in mijn ogen staan.
Vorig weekend heb ik het hele weekend gehuild. Op maandag ben ik ook nog vrij. Toen heb ik weer geprobeerd mezelf een beetje bij elkaar te vegen en dinsdag ben ik weer aan het werk gegaan. Heb de hele week gewerkt, ik werk ook vaak 's avonds. Heb afleiding gezocht, vriendinnen op bezoek en veeeel televisie gekeken. Er zijn weinig erge momenten geweest dat ik moest huilen, kapot was van verdriet. Tuurlijk waren ze er wel, maar niet zo heftig, ik bleef doorgaan en probeerde niet te voelen. En net een uur voordat ik naar huis ging, voelde ik al van alles boven komen en de spanning werd groter. En toen ik de deur uit liep, begonnen de tranen al over mijn wangen te lopen. Dat gevoel wat er vorig weekend zo heftig was, knalde er zo weer uit. Ik heb echt totaal geen zin om iets te doen nu, dan alleen maar huilen, huilen en nog eens huilen. De hele wereld kan me gestolen worden. Koninginnedag? Ik heb nergens zin in. Ik denk alleen maar aan hem en al onze mooie herinneringen vliegen steeds door mijn gedachtes en dat maakt me zo verdietig. Ik mis hem vreselijk en wil hem zo graag terug in mijn leven. En dan de gedachte dat hij vast lol heeft en een fijn weekend krijgt en mij niet mist, maakt de pijn nog groter.. Ik heb er geen zin meer in. Ik wil hem weer terug. Gaat dit gevoel nog weg, of zal het nu voortaan zo blijven. Want ik kan me niet voorstellen dat ik hem niet meer in mijn leven wil en hem niet mis.. Het zal weer een weekend vol tranen en pijn worden.. Weekend!!