Valentijnsdag, ik krijg een e-card van je met de tekst: ik mis je heel erg. Meer niet. Wat wil je nou toch, is de vraag die me al dagen bezig houd. Eigenlijk ben je al jaren uit mijn leven, maar niet uit mijn gedachten. Verstandelijk weet ik heel goed dat ik geen contact met je moet opnemen, grote kans dat als ik je vraag waarom je dat kaartje gestuurd hebt, je zegt: zomaar...

Maar alleen bij het horen van je stem zal ik denk ik weer aardig van slag zijn. Alleen al bij een e-card met 5 woorden ben ik al van slag, laat staan een gesprek. Maar er is een gemeen stemmetje in me hoofd die zegt: maar stel dat het wel iets anders is, dan kun je jezelf wel voor je kop slaan dat je niet hebt gereageerd. Het enige antwoord wat ik daarop heb is: dat weet ik zo net nog niet, of ik mezelf daar voor me kop zal slaan. Hoewel dat er niet met veel overtuiging uitkomt.

Mijn beste vriendin heeft gezegd dat ik zal moeten wachten totdat ik zelf sterker ben. Als ik echt nog wat bijzonders voor haar beteken dan wacht ze wel. Je hebt in het verleden aardig gebruik van me gemaakt dat is me wel duidelijk geworden. Ik kan ook niet zeggen dat de relatie gelijkwaardig was. Ik ben er wel achter gekomen dat een heleboel dingen niet aan mij lagen maar aan JOU!!! Maar je hebt een bepaalde aantrekkingskracht naar mij toe. Ik kan het maar heel moeilijk verstandelijk benaderen wat dat nou is, wat ik nou zo bijzonder aan je vind.

Je kickt op status, iets waar ik een bloedhekel aan heb, maar je loopt er graag mee te koop.
Je eigen ik, staat altijd voorop. Je merkt het waarschijnlijk zelf niet, want je ratelt toch aan een stuk door, luisteren naar een ander is er niet bij. Zelf hoef ik niet zonodig aan het woord te zijn. Op zich past dat nog wel aardig bij elkaar.
Te vertrouwen ben je eigenlijk totaal niet, dat maakt me onzeker... Want wie zegt dat je niet weer vreemd gaat.
En ook niet te vergeten, je had een verschrikkelijke grote bek. Maar eigenlijk was dat misschien wel gespeeld, want dat was je eigenlijk niet, want achter die grote bek, zat maar een heel klein hartje en een onzekere vrouw.

De gedachten die nu bij velen zal opkomen, zal waarschijnlijk zijn: waarom val je toch op zo iemand. Nu heb ik eigenlijk net geleerd dat ik niet voor anderen mag denken, dus doe dan maar net of deze regel niet geschreven is, maar ik laat hem wel staan.

Ik probeer mezelf ?¢‚ǨÀúwijs' te maken, dat als ze het opnieuw wil proberen, het toch geen kans van slagen heeft. Mogelijk dat ze denkt, (ga ik weer voor iemand anders denken) dat alles weer hetzelfde zal zijn. Echter ik ben veranderd, dus het zal anders voor haar zijn, en ben ik misschien totaal niet meer intressant, misschien op korte termijn, maar op langere termijn loopt dit fout. Je zal bijvoorbeeld ook aan mij moeten denken en je krijgt niet altijd maar je zin. En dan is er weer een stemmetje in me hoofd die zegt: maar er is een kans dat het anders is, hoe klein ook.

5 woorden houden me nu al bijna een week bezig.