Nou ik weet niet meer hoe ik het moet doen hoor.
De situatie is thuis absoluut niet aangenaam meer.
Mijn partner weet zelf niet meer wat ze wil, en ze kan niet voor zichzelf zorgen.
Zit zwaar aan de antidepressiva, en heeft zoals ze zegt geen gevoelens meer.
Of er wordt niet gepraat en als er wat gezegt wordt is het snauwen verwijten of praten over alledaagse dingen die nergens op slaan.
Via maatschappelijk werk heeft ze een psycholoog, daar moest ik vorige week ook mee naar toe, toen werd het relatie therapie en ik moet maar met de oplossing komen.
Zelf weet ze de oplossing zegt ze maar, ze zegt zelf dan ben ik de sarcastische bitch maar, maar ik ga het niet vertellen. dan loopt alles maar kapot.
Aan de ene kant wil ik graag dat het goed kom maar als ik diep van binnen ga kijken heb ik zoveel verdriet dat ik dit ook weer niet langer wil.
Eigenlijk heb ik nu inmiddels na 8 maanden echt zoiets van dit komt nooit meer goed. Maarja dan moet er een einde komen he, zij zet de stap niet.
En ik ja ik ik durf niet. Bang voor alles wat komen gaat. maar ik vind het na 8 maanden vernedering en ellende eigenlijk voor mezelf wel genoeg geweest.
Maar hoe ga je verder? ik weet het niet meer hoor.
Het is heel raar die strijd tussen verdriet en weg willen.
En het probleem is gewoon ons koophuis, er is geen financiele ruimte om zomaar weg te gaan.
Ik zit echt met mijn handen in mijn haar zeg. pfff Het is een puinhoop zo.