Nou na 8 maanden ellende en vernedering en verdriet is het dan nu voorbij.
Heb heel veel verdriet gehad dat onze relatie stuk gelopen is.
Ik heb voor mijn gevoel er heel veel voor gedaan en gelaten, maar sinds dit weekend is het over. voorbij
Graag had ik de afgelopen maanden gezien dat het goed kwam tot een paar weken geleden, toen zag ik de oplossing niet meer dat het goed zou komen. En ik was heel erg bang dat ik er aan kapot zou gaan.
Maar nu, nu staat er een streep onder. En het is voorbij.
Het ergste vind ik het voor mijn kindjes, maar het kan niet anders meer.

eenzaam
zoveel mensen om mij heen
zinloos kletsen en praten
ik voel me zo alleen
ik heb geen zinnen
mijn woorden zijn op
ik hoef niet meer te winnen
verliezen is voor mij de top
wat heeft het nog voor zin
ik trap er elke keer weer in
andere mensen met een lach
zelf eenzaam en alleen
maar ik gun ze deze mooie dag
ik gun het de mensen om me heen
ik blijf hier liever dromen
of met iemand anders zijn
al die mensen hoeven niet te komen
met z'n tweeën, dat is fijn

soms vind ik nog een zin
of een heleboel, als ik wil
dan klets ik er weer in
maar soms, dan ben ik gewoon stil.

Nou ik weet niet meer hoe ik het moet doen hoor.
De situatie is thuis absoluut niet aangenaam meer.
Mijn partner weet zelf niet meer wat ze wil, en ze kan niet voor zichzelf zorgen.
Zit zwaar aan de antidepressiva, en heeft zoals ze zegt geen gevoelens meer.
Of er wordt niet gepraat en als er wat gezegt wordt is het snauwen verwijten of praten over alledaagse dingen die nergens op slaan.
Via maatschappelijk werk heeft ze een psycholoog, daar moest ik vorige week ook mee naar toe, toen werd het relatie therapie en ik moet maar met de oplossing komen.

Nou het houd op, het einde nadert ze gaat weg zegt ze.
De gevoelens voor onze "vriend", die hij niet voor haar heeft, kan ze niet loslaten.
En haar gevoelens voor mij kan ze zo niet terug vinden.
Dus nu gaat ze maar.
Whaaaaa ze gaat weg met mijn kindjes.
K*tzooi, waar heb ik dit aan verdient.
En nu ik weet het echt niet meer, ik kan haar niet loslaten.
Dit kan echt niet, Ze gaat gewoon alleen verder met de kindjes omdat ze hem niet los kan laten.
En ik dan? 17 jaar geleden elkaar leren kennen, 15 jaar geleden samen gaan wonen en bijna 14 jaar getrouwd.

Nou ik weet niet meer wat ik nu moet hoor.
Waarom hou ik ondanks alles nog zoveel van die vrouw, waarom blijven mijn gevoelens?
Is het dan toch zo dat ik denk dat wij voorbestemd zijn, of denk ik dit alleen maar.
Whoeeehoeee, ik kan alleen maar verdrietig zijn op dit moment.
Ik wordt compleet afgekraakt en de grond in getrapt.
En nu gaat ze ook nog zeggen dat ik een slechte vader ben al 13 jaar lang, nou speelt ze echt met mijn gevoelens hoor. Nu trapt ze echt mijn ziel de grond in.

Hoi allemaal,
Nou ik loop al maanden moeilijk met mijn gevoelens en verdriet dat mijn partner niets meer van me wil weten en verliefd is op een ander.
Ik heb geprobeerd om haar met rust te laten en de ruimte te geven maar haar gevoelens voor hem zijn alleen maar sterker geworden. Terwijl hij haar telkens naar huis stuurt en zegt dat ze haar steun en gevoelens bij mij moet zoeken.
Inmiddels heeft ze alle financieele kosten al gesplits en nu wil ze zo snel mogelijk bij me weg.
Want ze wil rust.

Sinds gisterenavond heb ik geloof ik zelf een groter probleem erbij.
Nu zit ik echt in de knoop met mijn gevoelens.
Met onze kapster die al 2,5 jaar bij ons komt knippen heb ik altijd al een speciale klik gehad.
Als ze bij ons is voelde ik me altijd fijn het is leuk en gezellig.
Iedereen riep altijd, je vind haar wel heel leuk he.
Ik riep dan altijd nee, ze is wel aardig hoor maar verder niet.
Ik houd veel van mijn partner die niet meer van mij houdt, maar nu?
Helppppp!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!