Jeetje zeg heb hem vandaag voor het eerst sinds 3 weken weer gezien(hij had vrij genomen)ik wist dat hij op het werk er zou zijn want ik had hem zien rijden.(we werken op de vrijdag samen maar zien mekaar allen tijdens de break) De zenuwen gierden door mijn lijf omdat de laatste x we ruzieaan de tel en een dag later op het werk totaal negeerde ,maar goed vandaag gezien dus en ik kwam de kantine in en kon niet anders dan naast hem te zitten,ik feliciteerde hem vriendelijk met zijn verjaardag van afgelopen maandag daarna gewoon in het algemeen met iedereen en nu komt het ik heb 2 kinderen jongen van 6 en een meisje van 8 mijn dochter heeft hem al 6 weken niet gezien en zag hem vandaag voor het eerst dus toen ik aan het werk ging bleef mevrouw bij hem hangen (dit kan ook hij werkt met paarden) toen ik naar huis ging en in de auto zat met de kids zei mijn dochter mam ... mist jou en ons ik zei oh ja het koste me zoveel moeite om mijn dochter niet uit te horen maar dat doe ik niet dat is niet goed maar kwebbelkous als zij is vertelde ze me het volgende: ....... had gevraagd hoe is het met jullie en met Bruno(de hond) goed zei mijn dochter toen met mama ook alles goed ja hoor mama is heel druk toen missen jullie mij een beetje ja hoor zij dochtertje lief toen mama ook ja die ook (pfffffffffff kinderen ik daar rondlopen met een vrolijke pokerface en dochter lief ondermijn dat) toen zei .... ik mis jullie en mama ook hij vertelde ook dat hij al een paar x was wezen zwemmen waar ik ook altijd zwemt (natuurwater) maar al een tijdje niet ben geweest . Ik was en ben nog steeds verdrietig maar had geen hoop meer maar nu terwijl ik dit schrijf en mijn kinderen naar hun vader zijn huil ik me kapot en komt die verdomde hoop weer terug , maar ik ben wel zo sterk dat ik niet gaat bellen of wat dan ook nee dat tast mijn gevoel van eigenwaarde teveel aan hij wilde dit zo so be it,maar ben ik nu gek dat er toch weer een sprankje hoop is of zal iedereen dit hebben?