Een afschuwelijk slechte dag vandaag. Voel me zó oneindig klote en niks kan me afleiden. Ik wil niks liever dan hem terug maar hem kan het niks boeien... Ik denk geen seconde ergens anders aan, zit constant tegen paniek aan. Ik weet dat het niet gezond of normaal is maar ik hou het niet tegen. Als ik hem echt voor eeuwig kwijt ben weet ik niet wat ik moet. Dat het realiteit is dat we uit elkaar zijn kan ik al geeneens verdragen. Steeds als het tot me doordringt voel ik de grond onder mijn voeten weer wegzakken.

Hoe kan dit?! Dat wij na 9,5 jaar niet meer samen zijn kan niet waar zijn, het is onmogelijk. Als ik me probeer in te beelden dat ik met een ander zou gaan daten zie ik nog steeds voor me dat ik nooit over mijn ex heen kom. Niemand zal hem ooit kunnen vervangen, de band die ik met hem had kan ik niet met een andere man hebben. Al zou hij nu 5 jaar vrijgezel blijven en dan pas een ander ontmoeten, het zou geen verschil maken want ik zou er nog steeds kapot van zijn.

Vanmorgen werd ik wakker en er stond een appje van hem op mijn scherm. Een heel onpersoonlijke link naar een grappig kattenfilmpje. Ik heb erop gereageerd en nog een ander leuk filmpje teruggestuurd. Geen reactie van zijn kant.

Nu heb ik hem om half 7 wat gestuurd, omdat ik om de dag even een gesprek begin natuurlijk. Normaal gesproken reageert hij vrij snel en enthousiast maar nu negeert hij me... Hij is constant online en nog steeds niks.

Ik denk nu dat het echt klaar is. Als hij niet meer met me praat kan ik niks beginnen. Ik ga nu niks meer sturen tot komende zaterdag, en ik verwacht ook niet dat hij nog wat zal laten horen. Ik heb me nog nooit zo ellendig gevoeld als nu. Ik heb hem al twee weken niet meer gezien. Ik verdwijn uit zijn herinnering en er is niks wat ik daaraan kan doen. Ik heb het geprobeerd en het is niet gelukt.

Wat moet je in godsnaam beginnen als je nergens verlichting vindt van deze pijn?! In de huiskamer zitten en naar de nutteloze gesprekken van mijn ouders luisteren maakt het er ook niet beter op. Álles hier in de omgeving doet me aan hem denken, van de route die ik met de bus naar werk neem tot de snelwegen waar ik dan op uitkijk aan toe. En al is er niks wat me aan hem doet denken; dan nog is hij geen moment uit mijn gedachten

Ik kan zo ontzettend jaloers zijn op de mensen om mij heen, die zich druk maken om onzinnige dingen zoals hoe warm het zaterdag wel niet gaat worden. Ik WOU VERDOMME dat dat het enige was waar ik me zorgen om hoefde te maken. Ik heb mijn ex al die jaren voor vanzelfsprekend aangenomen en nu is het te laat, ik ben de domste vrouw op deze planeet