Bedankt voor je reactie, maar ik denk echt oprecht niet dat ik bindingsangst heb.
En dat zeg ik niet omdat ik het niet wil erkennen hoor, en misschien is het wel een bepaald soort bindingsangst qua dat ik mijn ex verkeerd aan me probeerde te binden.
Maar ik heb nooit angst gehad om relaties aan te gaan, en was ook niet op zoek naar een grotere liefde toen ik met hem was. Ik kon me niet voorstellen dat we ooit uit elkaar zouden gaan, maar ik heb heel erg veel spanning 'nodig'.(ik hoop dat ik daar aan kan werken en daarvan af kan komen) wat ook te maken heeft met mijn adhd. Daarnaast heeft mijn vader ons vroeg verlaten wat terug is gekomen in mijn latere relaties. En dan vooral bij mijn ex waar het hier om gaat.
Ik hield hem op de verkeerde manier bij me, door aantrekken afstoten, omdat ik onbewust heel bang was dat hij zou gaan. Ik heb nooit de totale rust kunnen vinden, nooit erop kunnen vertrouwen dat hij ook wel bij me zou blijven als er niet zoveel spanning en aantrekken afstoten was. Daar heb ik nu spijt van, want dit heeft hem uiteindelijk uitgeput, opgebrand.

En idealiseren etc dat is wel iets wat ik heel erg herken, ik ben in dat opzicht een echte romanticus zoals je ze tegenkomt in de literatuur, iemand die eigenlijk altijd op zoek is naar meer, beter, nooit compleet gelukkig is omdat er altijd een verlangen is wat ervoor zorgt dat je toch weer verder gaat of fouten maakt. Waar je later spijt van krijgt. Inderdaad het onbereikbare, waar nu ook mijn ex onder valt. Maar ik denk niet dat dit iets is van bindingsangst, het is gewoon het rusteloze wat ik altijd wel heb gehad. En waar ik ook aan werk nu, het is iets in mij wat ik ook moet accepteren en mee moet leren leven. Ik heb uitdagingen nodig en afwisseling, zo zit in in elkaar. Maar de onzekerheid en sommige gebeurtenissen hebben ervoor geleid dat er meerdere dingen fout zijn gegaan ook mede hierdoor. En daar werk ik nu ook aan, loop nu een jaar bij een psycholoog.

In ieder geval bedankt voor je reactie

x Isa

Everybody sails alone, but we can travel side by side

Hey, klinkt misschien raar maar zolang je niet van jezelf houdt kan je ook niet van een ander houden
diep

Hey Amber,

Herken veel in wat je zegt. En ik denk zeker dat dit te maken heeft met geloven dat een ander echt van je kan houden, in ieder geval onvoorwaardelijk. De rust vinden niet steeds meer de bevestiging te hoeven krijgen. Als ik nu naar mezelf kijk denk ik hetzelfde als jij, zou ik wel kunnen leven met een huisje, boompje, beestje?? Terwijl dat het liefste is wat k zou willen. Maar then again, ik ben nog jong en hoop dat die rust me later gaat vinden.
Als ik nu kijk naar getrouwde stellen en denk aan mezelf later trouwen, krijg ik altijd een soort onbehagen. Het klinkt een beetje stom, maar ik heb altijd het idee dat 't daar dan ophoudt. Zovan, we zijn getrouwd nu is er geen spanning en liefde meer. Daar ben ik zo bang voor, ik heb bijna een neurotische(?)angst voor een sleur, kan me niet voorstellen dat ik ooit gelukkig kan zijn in een huwelijk, een relatie waarin dingen zomaar voor lief worden genomen. Dat je soms verhalen hoort over mensen die geen seks meer hebben, nooit meer leuke dingen doen of zeggen dat ze van elkaar houden. Daar moet ik niet aan dénken dat is zo niets voor mij. En dat is misschien ook wel iets waar je zelf bij bent, zelf de spanning en liefde erin houden.
Maar ook hier ging het fout bij mij en m'n ex, ik was zijn grote liefde en dat wist ik dondergoed. Maar ik wilde het wel steeds horen, en na een half jaar worden dingen natuurlijk wat anders dan op het begin. Als hij geen beltegoed meer had en ik kreeg geen lieve smsjes terug kon ik daar serieus van in de stress raken en boos om worden. Want voorheen vond hij wel een manier om te smsen, met een andere mobiel of what ever. Had dat met de liefde te maken?? Voelde hij minder voor me, daar maakte ik me meteen druk om en zocht manieren om het weer terug te horen. Door zelf afstand te nemen, jaloers te maken.. Hele domme domme fouten, want ik was zijn grote liefde maar ik kon niet inzien dat hij ook van me bleef houden zonder deze spanningen. En deze spanningen leidde er uiteindelijk toe dat hij zichzelf verloor en totaal geen rust had in de relatie.

En die onzekerheid leidt er ook toe dat je snel een punt achter iets zet wat misschien nog wel hartstikke mooi is. Je blijft zoeken naar die passie, die spanning zoals op het begin. Als dat later wat afzwakt raak je in paniek, denk je dat het weg is en wil je ermee stoppen. Terwijl dat helemaal niet zo hoeft te zijn, en die rust zou ik zo graag willen vinden. Of dat nou te maken heeft met houden van jezelf of houden van een ander.. Dat is een beetje lastig.
Je moet wel houden van jezelf om zeker te zijn, om dus te geloven dat iemand ook echt van jou houdt. Ik ben door omstandigheden uit mijn jeugd snel bang dat mensen me verlaten, wordt snel onzeker ook in vriendschappen(behalve al hele lange). Maar ik kan heel goed van iemand anders houden, alleen is er weinig rust en zekerheid dat ik dit ook volledig terugkrijg. Waardoor je toch complicaties oploopt in relaties omdat je te onzeker bent over jezelf. Het heeft allemaal met elkaar te maken, en wanneer je het probleem onder ogen komt, ziet en doorhebt kun je er natuurlijk aan werken. Ik vind het alleen onwijs jammer dat ik dit niet eerder heb ingezien.

X

Everybody sails alone, but we can travel side by side