Het is nu bijna 8 weken uit. Geen contact gezocht en hij laat ook niks van zich horen. Ik heb dit weekend weer een terugval. Ook al onderneem ik veel met vrienden, ik krijg nog steeds terugvallen. Wanneer houdt dit op? Als mensen me vragen hoe het met me is, krijg ik tranen in mijn ogen of moet ik gewoon huilen.

Afgelopen dinsdag was ik jarig en natuurlijk kreeg ik geen bericht van mijn ex zoals ik al verwachtte. Tot mijn verbazing ging het wel goed met me die dag, ´s ochtends alleen last toen ik op mn werk aan kwam. Mensen die me feliciteerden bezorgden me tranen in mn ogen, maar toen dacht ik: kop op! Ga nou niet tranen! Er zijn zoveel lieve mensen om je heen die om je geven! Dus met die gedachte heb ik op mijn verjaardag rondgelopen en verliep die dag goed.

Totdat ik een bericht kreeg van de zus van zijn beste vriend.... of het al beter met me ging. Ik vertelde haar dat ik mijn ups en downs heb en dat mijn hart nog steeds bij hem ligt. Dat ik denk dat hij achter meisjes aan zit en flink aan het feestbeesten is (want hij wilde graag zijn vrijheid terug). Nou, ik kreeg eigenlijk iets te horen wat ik wilde horen, maar daardoor kreeg ik dus weer een beetje hoop.. slecht van mij!
Ze vertelde me dus dat hij rustig is en niet achter meisjes aan zit en bevestigde ook nog een verhaal (wat ik ook van een vriendin heb gehoord) dat hij er nog mee bezig is in zijn hoofd en dat hij alles op een rijtje aan het zetten is hoe alles is gelopen.

Ik weet niet wat ik hiervan moet denken. Ik had juist verwacht dat hij achter meiden aan zou zitten. Zo gaat dat toch vaak? Dit geeft mij wel meer rust dat hij moeite heeft met de breuk en dat hij nog wel gevoelens voor mij heeft (of niet?). Of zit hij zo met zichzelf in de knoop?

Het spookt al de hele week door mijn hoofd. Ik vind het zo jammer dat hij niet met mij praat. Ik denk ook dat hij er nog lang niet is, omdat hij er niet over praat met anderen. Hij nodigt mensen bij hem thuis uit om voor hem te koken (want dat kan hij zelf niet eens!) en gaat uit, maar dat is toch alleen maar opvulling/tijdsverdrijf? Bang om alleen te zijn? Dan kan ik me bijna niet voorstellen dat je het probleem oplost of dat je het goed aan het verwerken bent. Of zit ik nou verkeerd?

De tijd zal het leren.....

Liefs

onbegrip