Verdriet, elke dag.
Je leeg voelen.
Keer op keer voel je het gemis.
Als een brok in je keel.
Zoekende naar iets waar uit blijkt, dat contact wordt gezocht.

Moeilijk.
Ze wilde geen contact meer.
Zij zou contact opnemen.
Ik had fouten gemaakt.
Fouten in haar ogen.

Ook had ik zelf een fout gemaakt door een relatie met iemand te beginnen, zonder dat zij daar iets vanaf wist.
Fout, omdat ik met die iemand een relatie te begon in de weekenden dat zij er niet was.
Ze had dezelfde naam als zij, maar ik wilde met wie ik liefhad, trouwen.
Zij wist daar niets vanaf.
Toen zag ze zaken die ik met mijn liefde deelde en deed.

Nu is diegene overleden.
Ik heb en had daar veel verdriet over.
Ik kan het niemand vertellen, want niemand wist hiervan.
Ik kan het aan niemand kwijt.
Ook omdat ik samen met haar, rollenspel deed, waar we veel plezier mee hadden.
Daar staat een groot taboe op.
Niemand begrijpt dit.

Nu zit ik vast, vast ik mijn verdriet.
Verlangend naar contact.
Gemis elke dag.
Gedacht aan zelfmoord, omdat ik mijn geliefde mis.
Omdat ik ook haar mis.
Zo ben je van plan om te gaan trouwen en nog geen week later krijg je te horen dat het echt mis is met haar.
Dan kom je die klap niet te boven.
Mijn liefde was op zijn top, maar mijn geliefde kon niet meer bij mij zijn.
Continu moest ze naar het ziekenhuis.
Ik mocht daar niet bij zijn.
Ook zij hield onze relatie geheim.

De laatste dag had ze toch nog een vriendin alles verteld in geheim.
Gevraagd om met mij contact op te nemen.
Dit door een brief die zij had getypt, uit te draaien.
Ze heeft deze brief nog gestuurd.
Met tranen gelezen.
Ook de datum erin, dat ze zou stoppen met vechten tegen de ziekte.
Ben er geweest, toen niemand daar was van haar familie.
10 minuten kreeg ik.
We hebben gehuild en elkaar de hele tijd vast gehouden.

Ze had een witte roos voor me.
Bedankende voor de leuke en fijne tijd die we samen hebben gedeeld.
Het had zo fijn kunnen zijn.
Nu is er de herinnering en de pijn.
De andere kant van mij, kan en mag ik geen contact meer mee hebben.
Kan haar ook niet vertellen hoe het zat.
Zij is kwaad.

Ik wacht al 2,5 jaar op contact.
2,5 jaar na de dood van mijn geliefde.
Een dubbel gemis.
Ik noem geen namen, omdat dit te pijnlijk is voor mij of voor haar.

Elke dag is nu een gevecht.
Geef ik op en laat mijn tranen de vrije loop, of beheers ik mezelf.
Ik wil verder, maar weet niet hoe.
Het lijkt of alles, maar vooral ikzelf, instort.
Ik heb mezelf 2,5 jaar nu vooruit kunnen slepen, en nu zit ik in de put.
Ik sluit vanavond weer mijn ogen en hoop dat morgen iets positiefs gaat geven.
Moet verder, moet door.
Maar waarvoor .....