Hey allemaal, bedankt voor jullie reacties bij mijn vorige blog: Depressie in een relatie

Nog altijd geen reactie van haar sinds afgelopen woensdag, komt waarschijnlijk omdat ik die nacht in kwaadheid zei: neem geen contact met me op totdat je het zeker weet(ze zij dat ze twijfelde over haar gevoel voor ons).
Ik krijg van me ouders het advies haar de 1e stap te laten zetten en dat zij degene is die contact nu met mij opneemt, misschien is dat beter, maar zou haar eigenlijk ook graag gewoon even willen horen hoe haar dag was etc.. Alleen zij is degene geweest die zegt dat ze twijfelt, terwijl alles koek en ei was!

Nog altijd wennen om na 1,5 jaar samenwonen nu deze week weer op jezelf te zitten. Het is zo leeg s'avonds en mis die gesprekjes nu al. Toch denk ik dat het beter is haar even de tijd te geven, zodat ze eens goed kan nadenken voordat ze weer contact met me opneemt. Tja laat ze komende maand(en) niets meer horen dan is het duidelijk voor me dan kan/geeft ze er gewoon niet meer genoeg om, maar vraag me af hoelang dit nu weer gaat duren eer ze me opzoekt.

Zoals hugoboss al wellicht aangaf als advies om er zelf ook eens over te gaan praten heb ik vandaag besloten dat maar eens te gaan doen. Ben zoveel aan het nadenken dat ik er zelf helemaal gek van wordt en kan geen weg met mezelf. (liefdesverdriet of ok depri gevoelens?)
Ik heb vandaag dan ook een afspraak gemaakt bij de huisarts want heb laatste paar weken/maanden Weinig zin om dingen te ondernemen en liet veel dingen dan ook vaak van de buien van me vriendin afhangen.. Ik deed wel me eigen ding, maar vond het verschrikkelijk als ze weer eens niet meeging naar bv een verjaardag omdat ze zich slecht voelde. Het enige wat ze dan wilde was naar haar ouders die naar haar mening meer begrip ervoor hadden, omdat die haar met rust laten. Wat ik echt niet begrijp want ook ik doe dat, heb onderhand in dat jaar echt wel geleerd hoe ik hiermee om moet en ze zegt zelf ook dat ik altijd zo begripvol ben en gedult heb en goed op haar kan inpraten/gesprekken voeren waardoor ze zichzelf weer wat begrijpt en beter kan voelen! Maja door al dat gedoe ben ik nu (te)veel voor de tv aan het hangen, hersenloos achter me pc zitten, dit terwijl ik zoveel werk heb liggen, want moet immers gaan afstuderen. <

Het is lastig jezelf aan te zetten tot werk als je meer aan een ander aan het denken bent dan aan jezelf.. constant zit je te wachten op bevestiging dat alles ok is.. maar iedere keer weer blijft die twijfel bij jou als partner van iemand met depressieve gevoelens of hij of zij vanavond weer wel of niet gezellig gaat zijn.
Dit is zooo frustrerend en zou van dat gevoel afwillen!

Hoe ga je daarmee om??
Zo afhankelijk en machteloos gevoel, dat is iets wat niemand niet wil in een relatie en dus zul je als partner denk ik HEEL erg moeten focussen op jezelf en die partner echt zien als iets dat BUITEN jezelf staat. Bijna een soort van ondoordringbaar panser om je heen hebben waarachter je ontzettend gelukkig bent, zodat die persoon je niet kan aanraken.. probleem is alleen dat je dat scherm soms ook naar beneden moet halen als het "veilig" is.. om van zo'n persoon te kunnen genieten/houden. Dit kost heel veel energie..
Alleen dan kun je van die partner houden aangezien je alleen van een ander kunt houden als je ook van jezelf houdt. Weet het verdomtes goed, de praktijk blijkt echter een stuk lastiger.

Alleen dan kan zo'n "soort" relatie nog stand houden en wellicht weer groeien met de tijd.
Hoe je dit kunt doen werd in de reactie gevraag? Tja wellicht door er genoeg om te blijven geven.. en toch zelf gelukkig te kunnen blijven en dit te kunnen blijven uiten naar die ander. Als jezelf niet meer gelukkig bent stoppen. Dat is eigenlijk de grens. Het onzekere is dat het wellicht maar een periode is en dat je later weer "normaal" gelukkig kunt zijn als het met die persoon weer wat beter gaat.. tja wacht je daarop en trek je jezelf daardoor even door de modder? Nogmaal ligt eraan hoe gek je op die persoon bent en hoeveel je erom geeft. En tja waarom zou je dit niet doen als je het gevoel hebt dat die persoon het voor jou is en dat het zo goed klikt? Maar je moet voor jezelf een bepaalde grens blijven stellen, vaak denk ik ook stel het gaat dadelijk weer beter en een paar jaar gaat het goed en er komen kindjes.. jezus en ze krijgt het dan weer. Daarbij ik een drukke baan, RESPECT voor de mensen die in die situatie zitten die al jaren bij elkaar zijn (met kinderen). Dan wordt de keuze alleen verder gaan of doorgaan terwijl ik niet meer gelukkig ben nog véél moeilijker.

Toch zie ik mezelf echt nog verder met haar.. het voelt ZO goed en tegelijk ZO slecht.. afhankelijk van haar buien, als ze onze relatie maar niet de schuld gaf.

Wat verder gezegd werd in de reacties is dat ze zelf op dit moment "niets kan voelen" en daardoor twijfelt in de breedste zin des woords. Hiervan ben ik overtuigd.. lijkt mij ook ontzettend verwarrend, bovendien wil je die ander ook niet kwetsen. Echter juist door afstand te nemen wordt ik gekwetst. Ze wil nu wel hulp hebben en de dokter heeft gisteren gezegd (sprak haar ma) dat ze haar dosering tijdelijk maar moet verhogen, om deze periode door te komen maar dit wilde ze absoluut niet. Bovendien zijn er wachtlijsten hier op gebied van psychologen van 1 maand!

En Laura.. jij gaf aan dat ze gelukkig danst.. idd sporten is goed voor mensen met depri gevoelens.. is trouwens goed voor iedereen aangezien er dan stofjes vrijkomen en gezondheid natuurlijk. Echter is het bij haar zo dat ze zich voor 200% op die passie stort, terwijl ze sinds een aantal maanden daar ook veel minder van kan genieten, dit komt zegt zij zelf door de enorme druk die wordt opgelegd vanuit haar opleiding (gaan ontzettend veel zaken verkeerd daar) waardoor de belasting veel te hoog ligt in uren. Dit geeft ontzettend veel stress echter is ze perfectionistisch. Een eigenschap die naar mijn mening veel mensen hebben met depressieve neigingen. Ze kan dan ook moeilijk ontspannen en is zelfs bang om te ontspannen en blijft maar door gaan om haar emotie te ontlopen lijkt het bijna wel. Zijn er meer mensen die dit herkennen? Dat die persoon zich volledig focused op 1 ding? Ze geeft zelf aan dat da ook de rede is van het uit elkaar gaan wonen.. zodat ze meer tijd heeft om even op haar opleiding te focusen en dat ze niet met een schuldgevoel zit als ze savonds weer moe is. Op dit moment dus en lat-relatie.. maja als ze iedere avond moe is wat hou je dan nog van een relatie over?

Nog altijd wachtend en afvragend of ze nog gaat beseffen dat ze zich gewoon slecht voelt en niet onze relatie en me eigenlijk buiten dat alles om me niet kwijt wil..ergens weet ik zeker dat ze dit voelt..
maja ach snap er niets van.. hoe kan iemand ZO duidelijk laten zien dat hij/zij gek op je is en het fijn vinden om bij je te zijn/ merken dat het ontzettend goed klikt en dit zo gemakkelijk vergeten..

Dat is de vraag die maar blijft rondspoken op dit moment.

Groetjes,

Tharobboos