hallo mensen

Ik ben nieuw hier om familie reden toon ik mijn naam liever niet.
Ik begin hier ik heb een hele moeilijke jeugd gehad iets wat je echt niemand toewenst maar omdat hier allemaal te vertellen dat word heel lang en om familie redenen je weet het niet als ze dit lezen maar het ging van schopen en slaan tot bijna geen opvoeding gekregen en laten liegen tegenover iedereen tevens opsluiten en een groot gedeelte van mijn loon opmaken etc.

toen ontmoete ik een heel lief meisje popje noem ik haar ik was door de eerst 18 jaar van mijn leven toen totaal verpest terwel ik diep van binnen toch behulpzaam ben en een gezellig iemand denk ik.
Dat meisje was intens lief en haar hele familie ook ze zagen natuurlijk wel wat aan mij maar ik durfde er nooit over te praten ik schaam me ervoor. Ik heb dit in 11 jaar totaal verpest door teveel geld uit te geven waardoor ik in de moeilijkheden kwam en zij gaf me telkens advies overal in, maar ik woonde ondertussen op mezelf want dat vonden we toen allebei beter en ik had verder nooit wat gehad want dat mocht niet ik moest kostgeld betalen en andere zaken thuis. Ze kwam heel vaak bij mij en dat vond ik fijn maar omdat ik thuis zo'n beroerde jeugd heb gehad was ik gewoon niet te handhaven in bijna geen enkel opzicht maar toch diep van binnen begon het steeds meer te knagen aan mij ik heb toen een aantal ongelukken gehad en zij stond altijd voor mij klaar ik begon het meer en meer te waarderen ik had wel af en toe een terugval maar probeerde het. Zij steunde me in elk geval en toonde alleen maar liefde dat kende ik van huis uit niet maar dat begon ik na een jaar of 8 in te zien kan ook 9 wezen ze heeft me altijd geholpen en steun gegeven ze is een vaste waarde in mijn leven geworden ze begon mijn leidraad te worden maar al die jaren ervoor deed ik veel fout heb haar zelfs wel eens geslagen ik kan mezelf nou wel wat aandoen ik heb er zo'n spijt van en heb haar eigenlijk over mijn jeugd nooi in vertrouwen genomen daar ben ik zelf altijd geslagen mocht bijna nooit buiten spelen als kind zakgeld was er nooit bij nooit eens trakteren op school als ik jarig was ik moest zelfs door een woedeuitbarsting op school toen eens naar een psychiater ik mocht niks vertellen over thuis de woorden werden mij in de mond gelegd. nu de laatste 1,5 jaar zie ik het einde van de tunnel ik zag licht door de steun van mijn popje de vruchten begonnen zich af te werpen van waar zij al die tijd mee bezig was maar eigenlijk nooit wist wat er nou gebeurd was met mij Nu 11 jaar later ben ik totaal door het proces heen van mijn jeugd en begon zowaar gelukkig te worden begon een heleboel te waarderen zij zag dat ook dat vertelde ze teminste in onze kennisenkring hoor ik nou ik probeerde haar ook gelukkig te maken en zette mijn schouders eronder om haar de liefde te geven die zij verdiend heeft want ze is de liefste op de wereld daar kan voor mij geen vrouw tegen op of wat dan ook ik vroeg vaak aan haar hou je van mij dat had ik niet hoeven vragen dat wist ik ook wel achteraf maar ze zij ik hou van je het ging zo goed de laatste tijd een mooi huis in huis alles mooi om huis ook ik zag dat eerst niet zo ben alles gaan waarderen en nu nu ik uit dat diepe dal ben gekomen met alle hulp van haar en haar familie zegt ze nou ik wil niet meer ik wil stoppen ik ben zo intens kapot nou ik heb haar nou alles verteld van mijn jeugd ik kon het eindelijk nou maar ik ben gebroken nou mijn popje is weg hoe of wat moet ik nou ik wil niet en kan niet meer zonder haar ze houd nog wel van me maar ik ben zo alleen ik jank de hele dag, ik eet niet, slaap niet, zoek naar haar sta 's avonds vlakbij haar ouderlijk huis om te kijken of ik haar zie ik mis haar zo vrienden blijven weg wil ze ook niet zien ze kwamen toch maar alleen voor het geld wat ze konden lenen bij mijn familie wil ik ook niet komen want daar is het begonnen ik was net uit een diep dal gekomen en val zo weer helemaal terug

Ik ben zo vaak gevallen
kei hard naar beneden
ik was mijn leven aan het verknallen
door de intense pijn van het verleden

maar ik stond op elke keer
liep weer een paar stapjes naar voor
en dan opeens wilde mijn benen niet meer
en ging ik er weer aan onderdoor

ik bouwde een muur om me heen
zat vast in mijn depressiviteit
leefde in mijn eigen wereldje alleen
jullie raakten mij kwijt

maar ik stond op langzaamaan
zocht een uitweg naar het leven
mijn muur brak en ik
klopte bij jullie aan
of jullie me aljeblief nog een kans wilde geven

ik kroop moeizaam weg uit mijn verleden
zoekend naar een leven zonder pijn
terugvallen wilde ik niet
hopend dat jullie nu eens trots op me konden zijn

groet en een x