Sinds het is, nu 4 maanden, ik kan alleen maar aan hem denken. Ik sta op en ga er mee naar bed. Elke minuuut van de dag denk ik wel aan hem. Hij maakt het mij ook steeds moeilijker omdat we helemaal geen contact meer hebben.Gister kwam ik hem tegen tijdens het uitgaan, de gemengde gevoelens kwamen weer naar boven toe, ik wou zo graag naar hem toe gaan, Toen hij opmerkte dat ik er ook was, liepen ze vrienden langs me heen, ik heb hier niet op gereageerd. Later de avond zag ik hem staan met ze vrienden, ik deed zelf of ik hem niet zag ik ging dansen met vriendinnen, Hij zag dit en keek af en toe snel mijn kant op. We liepen eventjes weg en toen stond die vlak naast me, ik ging tegen hem praten, maar hij deed behoorlijk bot. Ik kon op dat moment echt gewoon door de grond zakken. Hij doet me nu zo ontzettend veel pijn om te weten hoe hij nu zo met mij omgaat. Hij was degene die het heeft uitgemaakt, maar deze pijn, elke dag word het gemis meer en meer, en nu zelfs niet meer tegen me kan praten verdwijn ik steeds meer naar de achtergrond toe. Ik wens dit niemand toe!