Het is nu 5 maanden uit na een relatie van anderhalf jaar. Maar in plaats van dat het beter zou moeten gaan, gaat het alleen maar slechter. Tuurlijk, 'ga ik door' zoals iedereen vertelt dat ik moet doen maar vanbinnen ben ik nog niet eens begonnen met het verwerken.
We hadden bijna een 'perfecte' relatie. Als je terugkijkt weet je dat dit niet kan. Perfect bestaat niet. Ik dacht dat ik mijn ware had ontmoet, hij was mijn alles. Hij en ik pasten heel goed bij elkaar. Eigenlijk wil ik passen zeggen maar ik moet toch proberen om sterk te blijven.
We hadden nooit ruzie en we deden vaak leuke dingen. Achteraf zijn er natuurlijk altijd 'tekens' die je nooit gezien hebt. Hij zag het niet zitten dat ik naar een andere stad zou verhuizen: Tilburg. Maar ik wilde tijdens mijn studententijd genieten en niet alleen bekend staan als 'zijn vriendin'. Dus ging ik uit Zeeland weg en ging studeren in Brabant. Ik dacht dat het moeilijk zou worden, een relatie op afstand maar terwijl de dagen voorbij gingen werd mijn liefde voor hem alleen maar sterker en ik wist zeker dat hij degene was met wie ik mijn toekomst wilde delen. We hadden het zelfs over samenwonen eedat leek mij geweldig. Ik had totaal geen behoefte aan mijn vrijheid. Ik zat ggoed bij hem. Toen ik in Tilburg zat heb ik een moeilijke tijd gehad, er zijn wat dingen gebeurd en terwijl hij me had moeten steunen zei hij dat hij met mij wilde praten. Ik was nerveus. We gingen uit eten en hij vertelde dat hij niet meer hetzelfde voor me voelde als in het begin. Ik vond dat redelijk normaal, tuurlijk voel je niet meer diezelfde verliefdheid als in het begin. Maar hij vertelde dat hij twijfelde over onze relatie. Nou, ik wist het niet meer. ik kwam voor steun en een schouder bij mijn vriend en ik kreeg dit te horen?! Ik was heel de nacht van slag want ik kon niet meer naar huis en moest blijven slapen. We kwamen thuis van het eten en we hadden alles uitgesproken en we zouden er aan gaan werken. Ik vind dat als het iets minder gaat in een relatie dat je er dan aan moet werken! Nou we kwamen thuis en ik wilde hem zoenen om het 'goed te maken' en hij wees me af. Toen vertelde hij dat hij niet hetzelfde voor me voelde, met andere woorden hij voelde zich niet meer aangetrokken tot me. Dat deed behoorlijk veel pijn. We zijn toen gaan slapen en hij heeft gezegd dat hij wilde nadenken over wat hij wilde. Nou ik liep rond als een wandelend lijk. Maar met een overlevingsdosis hoop. Wat het pijnlijkste was is dat ik er niets over kon zeggen. Hij had alle controle over het verdere verloop van mijn leven. Ik deed alles voor hem, schreef lieve mailtjes met dingen die we deden ik heb hem een dag wakker gemaakt met lekkere croissantjes.. Maar niets hielp; Hij was maar aan het twijfelen en twijfelen. Op den duur mocht ik niet meer langskomen en hem geen zoen meer geven.
Toen heb ik gezegd dat ik nog een nacht bij hem wilde slapen omdat ik zelf ook nog iets te zeggen wilde hebben.
Want mijn idee over een relatie is is dat je met zijn tweetjes er voor kiest om een relatie aan te gaan en ik heb het er heel moeilijk mee gehad dat hij de gene was die zomaar even het besluit nam om er mee te stoppen. Tuurlijk, zo gaat het meestal maar het was ook mijn relatie! En wat er dan van je verwacht wordt is dat je accepteert dat je geliefde je niet meer wil zoenen of dat je opeens hoort dat hij het moeilijk vindt dat je belt. Hij vindt dit moeilijk, en dat moeilijk.. Hallo!! En ik dan? Je denkt iemand te kennen maar de grap is is dat je nooit iemand zult kennen. Op het moment dat ik hem het hardst nodig had is hij ervandoor gegaan.
Hij belde en zei dat hij me wilde zien. We hebben een lange strandwandeling gemaakt en lekker gegeten. Ik wist zeker dat dit het begin zou zijn van een goed verloop van onze verdere relatie. Ik zag het helemaal zitten, we gingen er aan werken. Ik wilde er voor hem zijn, ik heb wel duizend keer gezegd dat ik alles voor hem zou doen. We kwamen thuis en hij ging thee maken. We zaten op de bank en ik vroeg hem waarom hij zou twijfelde. Ik dacht we gaan een goed gesprek hebben en ik wil alle kaarten op tafel hebben liggen zodat we een schoon schip kunnen maken en weer verder kunnen gaan. Toen belde een vriendin en ik geef altijd adviezen in de liefde en ik gaf haar het advies om haar hart te volgen. Ik hing op en hij zei dat hij het niet meer zag zitten. Ik dacht dat ik een hartstilstand zou krijgen. Ik zei: wat bedoel je nou? Bedoel je nou da je het uitmaakt? En hij keek me aan en zei ja, volgens mij wel. Ik ben toen ontzettend kwaad geworden en ben op de grond gevallen en draaide bijna helemaal door. Ik schrok zo ontzettend. Tuurlijk, andere mensen 'zien het aankomen; en ik had een 'bord voor mijn kop' maar het enige wat ik zag was onze relatie enen mijn hoop.Ik had zoveel hoop dat het eng was.

En toen was het voorbij.. Dan krijg je heel veel steun van je vrienden de eerste maand zijn ze er zo voor je en kan je op iedere schouder uithuilen. Maar op een gegeven moment moet je door. Drie dagen nadat het uit was is er iets traumatisch gebeurd in mijn leven maar daar ga ik niet over vertellen omdat dat niets met liefdesverdriet te maken heeft maar die gebeurtenis kon ik er niet bovenop hebben. Op het moment dat ik mijn ex het meest nodig had was hij er niet, dat was zo pijnlijk. Het is nu bijna een half jaar verder en ik ben met mijn opleiding gestopt en ik zit in therapie. Het is een zwaar jaar maar ik kom er wel. Over twee weken begin ik een nieuwe opleiding en ik hoop dat het zal lukken. Soms komen de tranen.. Daarnet had ik weer zo'n moeilijk moment dus ik dacht ik ga een stukje van mijn verhaal opschrijven. Misschien dat het helpt. Ik weet het niet.. Ik mis hem nog zo..
Mijn ex weet wat er is gebeurd binnen mijn gezin maar nadat het uit is hebben we elkaar nog maar een paar keer gezien. "hij vindt het moeilijk om mij te zien want dat doet hem verdriet"
Pardon? En ik dan?
In juni belde ik hem en hij vertelde dat hij niet kon bellen want hij zou de volgende dag op vakantie gaan.. met zn nieuwe vriendin..! Die 'toevallig' ook nog bij hem werkt?! Ik weet echt niet wat ik er van moet denken mensen.. Ik wil hem zo graag bellen. Het lijkt wel alsof het een verslaving is. Ik probeer mezelf af te leiden met tv/eten/vriendinnen/werk/internet maar het is moeilijk. Wat wil ik nou horen van hem? De harde werkelijkheid is dat hij door is gegaan met zijn leven en ik hier nou zit met mijn rode oogjes.. Ik weet het echt niet meer. Sorry voor mijn lange verhaal maar ik wilde het graag kwijt. Mijn vriendinnen wil ik er niet meer mee belasten. De mensen om je heen verwachten dat je het opzij zet en doorgaat.. Nou ik wil graag weten.. Hoe!

Liefs voor iedereen.