Ik moet dit even kwijt. Waarom kwel ik mezelf zo? Ik zat net even op mijn hyves te kijken. Voor degenen die niet weten wat dat is, een soort site met foto's en je kan vrienden aanmaken en dan kan je ook hun foto's bekijken. Nou ik was even op een site van een meisje aan het kijken die ik ken via mijn ex. En er stond een foto op van een bbq. Op de foto stonden alle mensen met wie ik omging plus mijn ex. Wat ik er even bij moet vertellen is dat ik een heel leuk contact had met die mensen maar nadat het uit was heb ik nooit meer wat gehoord van die 'vrienden'. Niemand maar dan ook niemand heeft ooit iets laten horen. Dat deed zoveel pijn. En nu zie je ze daar zo zitten, gezellig met elkaar.. Bah dat steekt zo in mijn hart. Waarom? Hij is gewoon gelukkig en ziet er verdomme nog goed uit ook.. Het stomme is dat ik nog zoveel van hem hou.. ondanks alles is hij het nog voor mij. Ik wil dat uit mijn hoofd hebben.

Het is nu 5 maanden uit na een relatie van anderhalf jaar. Maar in plaats van dat het beter zou moeten gaan, gaat het alleen maar slechter. Tuurlijk, 'ga ik door' zoals iedereen vertelt dat ik moet doen maar vanbinnen ben ik nog niet eens begonnen met het verwerken.
We hadden bijna een 'perfecte' relatie. Als je terugkijkt weet je dat dit niet kan. Perfect bestaat niet. Ik dacht dat ik mijn ware had ontmoet, hij was mijn alles. Hij en ik pasten heel goed bij elkaar. Eigenlijk wil ik passen zeggen maar ik moet toch proberen om sterk te blijven.
We hadden nooit ruzie en we deden vaak leuke dingen. Achteraf zijn er natuurlijk altijd 'tekens' die je nooit gezien hebt. Hij zag het niet zitten dat ik naar een andere stad zou verhuizen: Tilburg. Maar ik wilde tijdens mijn studententijd genieten en niet alleen bekend staan als 'zijn vriendin'. Dus ging ik uit Zeeland weg en ging studeren in Brabant. Ik dacht dat het moeilijk zou worden, een relatie op afstand maar terwijl de dagen voorbij gingen werd mijn liefde voor hem alleen maar sterker en ik wist zeker dat hij degene was met wie ik mijn toekomst wilde delen. We hadden het zelfs over samenwonen eedat leek mij geweldig. Ik had totaal geen behoefte aan mijn vrijheid. Ik zat ggoed bij hem. Toen ik in Tilburg zat heb ik een moeilijke tijd gehad, er zijn wat dingen gebeurd en terwijl hij me had moeten steunen zei hij dat hij met mij wilde praten. Ik was nerveus. We gingen uit eten en hij vertelde dat hij niet meer hetzelfde voor me voelde als in het begin. Ik vond dat redelijk normaal, tuurlijk voel je niet meer diezelfde verliefdheid als in het begin. Maar hij vertelde dat hij twijfelde over onze relatie. Nou, ik wist het niet meer. ik kwam voor steun en een schouder bij mijn vriend en ik kreeg dit te horen?! Ik was heel de nacht van slag want ik kon niet meer naar huis en moest blijven slapen. We kwamen thuis van het eten en we hadden alles uitgesproken en we zouden er aan gaan werken. Ik vind dat als het iets minder gaat in een relatie dat je er dan aan moet werken! Nou we kwamen thuis en ik wilde hem zoenen om het 'goed te maken' en hij wees me af. Toen vertelde hij dat hij niet hetzelfde voor me voelde, met andere woorden hij voelde zich niet meer aangetrokken tot me. Dat deed behoorlijk veel pijn. We zijn toen gaan slapen en hij heeft gezegd dat hij wilde nadenken over wat hij wilde. Nou ik liep rond als een wandelend lijk. Maar met een overlevingsdosis hoop. Wat het pijnlijkste was is dat ik er niets over kon zeggen. Hij had alle controle over het verdere verloop van mijn leven. Ik deed alles voor hem, schreef lieve mailtjes met dingen die we deden ik heb hem een dag wakker gemaakt met lekkere croissantjes.. Maar niets hielp; Hij was maar aan het twijfelen en twijfelen. Op den duur mocht ik niet meer langskomen en hem geen zoen meer geven.