Ik ben al maanden verliefd op 1 van mijn beste vriendinnen.
Ze heeft het al duidelijk gemaakt dat ze me alleen als vriend ziet, maar ik kom gewoon maar niet van mijn gevoelens voor haar af.
Ik ga vaak met haar uit, en ik ben normaal een heel druk persoon, maar ik kan moeilijk nog mezelf zijn puur omdat ik bang ben weer afgewezen te worden.
Ik vind mezelf normaal altijd heel belangrijk, maar ik stel haar boven mezelf, ik wil haar gewoon graag gelukkig maken...

Sinds de afwijzing gaan we alleen maar meer met elkaar om, ik zie haar elke dag, en doe ook echt mijn best om haar altijd te helpen als ze problemen heeft of een klusje moet doen.

Ik doe echt alles voor haar, zelfs al vraagt ze er niet rechtstreeks om, ik merk wel dat ze het fijn vind geholpen te worden.

Ik probeer haar nu een beetje te negeren, om haar duidelijk te maken dat ik niet gewoon vrienden kan blijven met haar.
Ze wil altijd mijn aandacht als ik het middelpunt van de aandacht ben, hopelijk gaat ze me missen en blijkt ze toch iets voor me te voelen.
Ik kan er gewoon niet meer mee omgaan, ik ga eraan kapot.