Je beseft het niet. Je hebt het gewoon niet door. Je snapt niet hoeveel ik van je hou, hoe graag ik je zie. Een jaar geleden liet je me weten dat het voor jou niet kan. Dat je andere dingen aan je hoofd had.
Ik snapte het, had verdriet maar probeerde je te vergeten. Niet simpel vermits ik je elke week zie. Een tijdje ging het beter, onze vriendschap werd weer hechter. Mijn 'fout' was vergeten.
Maar je weet niet, ik kan je niet vergeten. Elke week, nu nog steeds, diezelfde teleurstelling. Elke dag weer die tevergeefse hoop op een berichtje van jou.
Waarom doe je zo ?
Je praat, lacht, luistert naar me. Je neemt me mee achter op je fiets. Je trakteert me, danst met me, neemt me vast.
Terwijl je weet... dat ik van je hou.
Waarom doe je zo ? Waarom maak je het nog moeilijker ?
Ik kan je niet vergeten. Je zit constant in mijn hoofd. Ik wou dat je het besefte, dat je besefte wat je met me doet. Je laat me twijfelen over wat jij me zei vorig jaar. Al die twijfels, je maakt me kapot.
Misschien moet ik het je vragen? Misschien, maar ik durf het niet. Bang dat ik onze vriendschap weer moet missen. Onze vriendschap weer een deuk krijgt en zich weer van nul moet opbouwen. Niet weer. Maar toch, ik kan je niet vergeten daarvoor hou ik teveel van jou?
Zeg me, waarom doe je toch zo ?