Het is bijna 2 weken over, maar het verdriet wil maar niet komen. De keren dat hij het eerder zei(4X) kwam het wel. En daarna een periode dat hij zelf ook niet zeker wist of het aan of uit was, kwam het weer niet. En nu... ik mis hem wel.. natuurlijk wel...het knuffelen vooral, maar het blijft uit. Soms moet ik wel huilen op een bepaald nr. Ik heb zoveel van die man gehouden..hou nog steeds van hem, dan kan dit toch niet mijn ldvd zijn? Of zou ik het onbewust niet willen uiten? Misschien dat ik na al die maanden van aan en uit zelf ook niet meer weet wat ik moet voelen. Ik had gisteren wel even een dip, ik miste hem ineens heel erg, maar vandaag gaat het al weer beter. Ik heb het idee dat hij op een lange vakantie is ofzo. Misschien is het nog wel hoop, terwijl ik weet dat ik die niet meer moet hebben.

Ik heb maandag voor het laatst contact met hem gehad. Hij belde, om sorry te zeggen omdat hij niet gebeld had op mijn verjaardag. Maar er kwam weer ruzie, want ik luisterde niet naar hem en draaide zijn woorden om zei hij. Terwijl ik alleen herhaalde wat hij zei. Ik heb me koel opgesteld, zonder te huilen. Dan kan hij ook niet zeggen dat hij meelij moet hebben. Ik liet merken dat ik boos was, maar dat vond hij ook niet goed. Dus hij zei me later in een sms dat hij me met rust zou laten. is mss ook maar beter. Doordat hij elke keer gaat bellen, komt mijn verwerking mss ook niet.
Er zit op het moment zoveel boosheid in mijn lijf, mss dat ik daarom dat verdriet niet krijgt. Maar over een tijdje, als ik nog niets van hem gehoord heb, zal het toch heus wel gaan komen, ik moet toch eens gaan loslaten? Hadden of hebben jullie dit ook zo ervaren, dat je er in het begin niet zo last van had, en dat het alleen boosheid was? Graag jullie reakties.

Groetjes, Dyna