Had vandaag weer na lange tijd met mijn ex afgesproken. Hij vertelde me de dagen ervoor dat hij toch weer gevoelens voor mij had, stuurde hij me steeds sms-jes waarin stond dat hij me miste of ik en dat hij graag met mijwilde afspreken..

Zo gezegd zo gedaan, maar op het "moment supreme" wees hij mij wéér af! Hij kon het niet, hij wist het niet etc.... Dit is al de zoveelste keer, en iedere keer trapte ik er weer in met mijn stomme kop! Wéér voel ik mij ontzettend rot en heel erg afgewezen, vreselijk!! Had ik maar niet vandaag met hem afgesproken, heb er zo'n spijt van! Kan het niet meer aan, dacht dat ik hem wel genoeg "tijd"had gegeven, maar heb nu sterk het vemoeden dat het allemaal een spel van zijn kant was, en dat hij er helemaal niets van gemeend heeft al die tijd. Voel mij zo ontzettend vernederd tot op het bot. Ik weet het niet meer...

vervolg..............

Ja, we zouden dit weekend samen in een hotelletje
overnachten, dit was zijn idee.
(vond het wel enigszins raar dat hij mij niet bij zijn thuis wilde hebben).
Heb nog nooit zijn huis gezien, en hij woont er al bijna 2 jaar..
Die donderdag daarvoor vertelde hij dat hij samen met een collega was uitgeweest.
Hij had bij de Mexicaan gegeten en daarna even een drankje wezen drinken..
Het wrede was dat hij gister-avond nog niet gegeten had en samen met mij dan maar
even bij de mc-donalds wilde eten...voor dat we het hotelletje in zouden gaan..
Dus ik mocht mee naar de afhaal en hij ging samen met zijn collega voor de luxe!!!
Maar eerst zouden we dan toch maar naar het hotelletje gaan en daarna even eten.
Voor het hotel zei hij plots; ik weet het niet hoor, iets houdt me weer tegen.
Ik kan het niet, voel een negatieve spanning..
Ik zei; laten we eerst even op het strand gaan wandelen, meneer wilde niet te ver,
want hij had nieuwe dure schoenen aan.
Op het strand streelden we elkaar.
Hij zei toen; oke laten we nu toch maar naar het hotel gaan als je het goed vindt..
Zo gezegd zo gedaan, en wéér voor het hotel kreeg hij twijfels..
Ik zei nog, anders gaan we toch naar jouw huis (desnoods zonder te vrijen), maar daar had hij
geen oren naar..
De terugweg was een hel, denk dat je dat wel kunt begrijpen..
Ik werd wel een beetje boos, en zei dat hij nu eens moest zeggen wat hij wilde..
Aan "ik weet het niet" heb ik geen boodschap! Ik was geen speelbal!
Hij zei dat hij nog een aantal maanden tijd nodig had..(???)
Voor de deur heb ik hem alleen nog een zoen op de wang gegeven, en ben weggelopen zonder nog om te kijken.

Ik besef nu meer dan ooit dat het echt definitief voorbij is, het is over..
Het doet verschrikkelijk veel pijn (alwéér!!!!) maar dit op zo'n manier kan ik ook niet langer volhouden.
Steeds maar welles, nietes, mij naar zich toetrekken en vervolgens wéér keihard mij van zich afduwen.
Ik kan die stress en die onzekerheid en angst niet meer aan.
Stond vanmorgen weer met hartkloppingen en een zwaar depressief gevoel op.
Heb nergens zin meer in...
Amalia.