Lieve mensen..
Vandaag is Karina66 jarig, en misschien vinden jullie het leuk om
haar ook even (net als ik) via deze weg te feliciteren en daarmee
ook meteen een hart onder de riem te steken?
Alvast enorm bedankt!
Liefs,
Amalia.

Tesamen met het verdriet verlaten door hem te zijn,
zie ik ook allemaal nare beelden voor me, hij lachend met een ander, hij vrijend met een ander, hij gelukkig met een ander... Ben ook meteen een stuk onzekerder geworden, vergelijk mij nu ook steeds met andere vrouwen die mooier, intelligenter, sexiér zijn. Durf nog amper tv te kijken, ga me direct weer vergelijken met andere vrouwen, vooral in de serie's waar hij zo graag naar kijkt.. Hoort dit er nu ook bij??? of draai ik nu helemaal door???

Gisteravond heeft mijn ex nadat we weer vanaf jan.dit jaar contact
met elkaar hadden, het definitief uitgemaakt.
Na al een paar keer afgewezen door hem te zijn geweest, en hopen dat
het allemaal wel weer goed zou komen (moest hem gewoon de tijd geven)
is de kogel door de kerk.
Hij wilde niet meer, bang om weer gekwetst te worden zei hij.
Het tegenstrijdige is dat hij ook vindt dat hij "in de bloei van zijn
leven is".(hij is 33).
Uit zijn woorden daarna maakte ik op dat hij zich verheugd op een
toekomst vol experimenten en uitdagingen, zonder mij!
Hij is zo ontzettend veranderd in relatief korte tijd.

Lieve Karina,Bedankt voor je berichtje!
Jij verwoord precies wat ik voel, ook die verschrikkelijke onzeker
heid en die angst die alles overheerst.
Wat zal jij ook een verdriet hebben gehad zeg!
Dit is al de zoveelste keer dat ik "afgewezen" word door hem..
Het is nu afgelopen vrijdag gebeurt, en ik heb daarna niets meer van
hem gehoord of vernomen.
Geen sorry, geen sms-jes, geen telefoontje, helemaal niets...
Voel mij leeg en ontzettend vernederd.
Gisteren was ik nog kwaad, een beter gevoel dan wat ik nu voel;
intens verdriet.
Verdriet om iemand die helemaal niet van mij houdt, want inderdaad,

Had vandaag weer na lange tijd met mijn ex afgesproken. Hij vertelde me de dagen ervoor dat hij toch weer gevoelens voor mij had, stuurde hij me steeds sms-jes waarin stond dat hij me miste of ik en dat hij graag met mijwilde afspreken..

Zo gezegd zo gedaan, maar op het "moment supreme" wees hij mij wéér af! Hij kon het niet, hij wist het niet etc.... Dit is al de zoveelste keer, en iedere keer trapte ik er weer in met mijn stomme kop! Wéér voel ik mij ontzettend rot en heel erg afgewezen, vreselijk!! Had ik maar niet vandaag met hem afgesproken, heb er zo'n spijt van! Kan het niet meer aan, dacht dat ik hem wel genoeg "tijd"had gegeven, maar heb nu sterk het vemoeden dat het allemaal een spel van zijn kant was, en dat hij er helemaal niets van gemeend heeft al die tijd. Voel mij zo ontzettend vernederd tot op het bot. Ik weet het niet meer...

"Hoop doet leven"zegt men...
Maar hoop kan je ook op een dwaalspoor zetten heb ik ondervonden..
Hopen dat HIJ het is wanneer er gebeld wordt, maar dat HIJ het toch niet
blijkt te zijn...
Hoop dat HIJ misschien gaat inzien dat hij toch niet zonder je kan, maar
uiteindelijk blijkt dat hij dat niet doet..
Hoop dat HIJ plots voor je deur staat wanneer er aangebeld wordt, maar dat
het mannen van de nuon blijken te zijn..
Hoop dat je ooit weer zijn (fysieke) warmte zal voelen, maar dat je het
maar met een kussen tegen je aan moet doen..

Hoop, het is ergens zo fijn te hopen, maar het is ook een uitvlucht,

Om heel eerlijk te zijn (en ik schaam mij er ook ontzettend voor dat ik weer zo zwak ben) had ik gisteren weer met hem(Nico)afgesproken...
Nico en ik hebben vanaf begin 2001 tot ongeveer april 2006 samen wat gehad, toen ging het uit (van mijn kant).
We hadden vanaf eind dec2006 vorig jaar tot gisteren, dus ongeveer 2 maanden weer contact met elkaar...(dit na een relatie van 5 jaar te hebben gehad.)
Ik merkte dat hij veranderd was, harder, zelfbewuster, berekender...
Ik had zo naar mijn gevoel moeten luisteren, want gisteren gingen we weer een stapje verder....en daar heb ik nu zo'n spijt van!!!