Ik leef echt heel erg met je mee. Het was fout van hem om weer iets met je te beginnen als hij van tevoren al wist dat hij er toch wel weer genoeg van zou krijgen. Het lijkt me echt een enorm moeilijk gevoel om nu weer verlaten te zijn en al je dromen stuk te zien vallen.

Ik weet niet of ik je zou kunnen helpen, ik ben amper 22 en in een andere fase van mijn leven. Ik weet alleen dat ik momenteel ook heel verdrietig ben over het feit dat mijn relatie net uit is en nooit weer goed zal komen. Dat ik me waarschijnlijk ook net zo alleen voel, ik heb wel met vrienden gepraat, maar voor mijn gevoel houdt dat ook een keer op.

Heel veel sterkte met de situatie, en hou je taai. Probeer je te richten op de leuke dingen in het leven.

Liefs, Snowflake

Ai Amalia, dat doet pijn.... Al je hoop is nu dan de grond ingeboord en het enige wat voor jou overblijft zijn vragen en verdriet. Ik weet door ervaring dat je nu heel veel vragen hebt en dat je naar antwoorden zal zoeken. Daardoor heen zit je dan met de tranen.... Dat is zwaar! Ik kan je nu van alles vertellen over berusting en acceptatie en weet ik veel wat. Maar ik weet ook dat je daar nu nog niet aan toe bent. Dat komt wel!
Nu moet je ervoor zorgen dat je al je gepieker en al je vragen ventileert. Deze site is daar een goede manier voor je. Mij hielp dat toen enorm!
Praat, praat, praat en vooral huil, huil, huil.

Toe maar meis, gooi het eruit! Je zegt dat jouw toekomst in zijn handen lag en dat je nu niks meer hebt.... Ik begrijp dat je dat zo voelt, maar ooit zal je daar anders tegenaan kijken.
Heel veel sterkte en voor nu een dikke knuffel!

Ja, dat hoort er ook bij. Tenminste, ik deed/doe het wel. Ik denk dat het door onzekerheid komt. Doordat je aan de kant bent gezet, wordt je onzeker over jezelf en ga je jezelf vergelijken met anderen. Niet doen, jij bent het zelf waard en mooi van jezelf!

is dat toch. De leeftijd en de breuk. Het is niet alleen je partner die je kwijtraakt, maar ook je hele toekomstbeeld. En hoewel jij op je 34e natuurlijk net zo in de bloei van je leven bent als hij op zijn 33e, is het ook een leeftijd dat je toch verdomd dicht bij keuzes zit die anders voor je gemaakt gaan worden (ben zelf ook van jouw leeftijd). Wel denkt een deel van mij dat je ook 'blij' mag zijn dat je het nu zeker weet. Je hebt heus nog wel iets van tijd. Hij was niet je laatste kans. Maar beter een paar maanden twijfel, dan een paar jaar wel/niet/wel/niet en dan deze klap.

Gevoelsmatig heb je daar niet zoveel aan dat snap ik ook wel. Het is ook een vreselijke tijd zo na de breuk, die voortdurende wolk grijs om en in je kop. En toch komt er straks af en toe een straaltje zon doorheen. En toch is elk einde ook een nieuw begin. Alleen moet je eerst een beetje over het einde komen voor je aan het nieuwe begin kunt beginnen. Wat mij geholpen heeft is iig heel erg na te denken over wat ik wilde en niet wilde. Niet alleen op relatievlak, maar gewoon ik en mijn leven.

Verder; ik weet ook niet waarom sommige mensen zo drastisch veranderen na een breakup. Mijn voormalige beste vriendin ben ik kwijtgeraakt na haar breakup. Die ging helemaal de spirituele toer op en daar viel geen normaal gesprek meer mee te voeren. Alsof ze was gehersenspoeld. Jouw ex zoekt het dus in het oppervlakkige vertier. En zo te horen voelde je je daar niet zo heel erg bij thuis. En juist dan denk ik dat je eerst weer een beetje een thuisje moet vinden / maken voor jezelf. En door daar een beetje mee aan de gang te gaan, ga je weer op je benen lopen. En dan vind je wel een nieuwe weg. Want er is altijd een weg!

Heel veel sterkte!

Boa