Ik ben nu een aantal weken verder en het voelt alsof ik maar niet verder kom met mijn verdriet. Ik ga mezelf vanalles kwalijk nemen waarom het niet heeft kunnen werken en daarom zit ik nu in een negatieve spiraal. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik geen contact wil maar ergens hoop ik daar toch wel op en dat voelt enorm stom, hij zoekt geen enke toenadering en daar kan ik me dan weer rot om voelen. Het voelt alsof hij gewoon verdergaat zonder mij en dat vreet me op van binnen. Ik kan niet wegkomen uit die negatieve spiraal, hoe kom ik hier uit? Ik voelde me eerst heel sterk maar nu voelt het alsof ik hier nooit overheen kom. Waarom kan ik niet gewoon sterk zijn, accepteren dat er niks meer is, dat hij mij niet gelukkig maakte? Dat komt omdat er ook momenten waren dat hij dat wel deed. Terwijl ik eerder elke dag twijfelde, over wel of niet met hem verder gaan, zo zie ik op een 1 of andere manier nu ineens de mooie dingen. En ik weet Zo goed dat hij nooit zal veranderen, nooit. En altijd maar zeggen dat ie van me hield, als ie dat echt had gedaan was het nooit zo gelopen. Waarom ben ik toch zo bezig met: straks heeft hij een ander? Wat heeft dat voor nut? Ik kijk niet op zijn Facebook, hebben ook geen contact. Maar waarom is het zo zwaar om hieruit te komen? Ik weet zeker dat hij zo weer een ander heeft.