Hallo allemaal,

Na een tijdje geen blog te hebben geschreven wil ik jullie vertellen dat het goed met me gaat, het is me gelukt, ik ben vanuit het diepe dal van verdriet omhoog geklommen, ik heb het verdriet en de negativiteit achter me gelaten, de vragen, twijfels aan mezelf, ze doen er niet meer toe. Ik heb een week vakantie gehad, zag er erg tegenop, heb me prima vermaakt, ook veel gepiekerd, maar uiteindelijk heerlijk tot rust gekomen en dinsdag weer begonnen met werken!

Ooit, 3 jaar geleden, was de puzzel compleet.
Het was de puzzel van een lieve, stralende, zelfverzekerde en spontane meid.

In de loop van de jaren raakten er steeds meer puzzelstukjes kwijt, aan het einde was er niks meer van de puzzel over....
Toen bijna alle stukjes waren weggeraakt bleek er iets niet goed te zijn.

Daarom zoek ik nu 1 voor 1 de puzzelstukjes weer op, ze liggen overal verspreid, het is 1 grote chaos!
Niet elke dag lukt het me een stukje te vinden, soms vind ik er juist twee...

Wat heb je mij toch allemaal aangedaan?
Nog steeds voelt het als 1 grote waan....

Je hebt me zo gebruikt, mijn goede zorgen en liefde zo de grond in getrapt...
Ik ben echt totaal in elkaar geklapt....

2,5 jaar, weggegooid, ik weet nog steeds niet wie je bent.
Ik heb nooit je echte aard gekend.

Ik realiseer mij, dat ik nog een lange weg heb te gaan,
Hoe kan ik dit ooit verwerken, na alles wat je me hebt aangedaan?

Deze wond zal nooit meer helen,
En ik kan het met niemand echt delen.

Ik ben zo verdrietig, ik ben helemaal kapot.

Vandaag was een bijzondere dag, de dag dat ik afsprak met de ex van mijn ex, het moment dat ik haar ging ontmoeten. (we hadden inmiddels al een jaar contact via app) Met name toen ik merkte dat mijn ex allerlei andere dingen deed met vrouwen (geen sex) en me daarmee belazerde, niet naar me luisterde, me niet respecteerde, heb ik contact met haar gezocht en al gauw kwam ik erachter dat zij ook al soortgelijke dingen met hem had meegemaakt toen zij samen waren.

Het begon al bij het wakker worden, heb over hem gedroomd, zal wel bij de verwerking horen denk ik....

Ik ging op de bank zitten en werd ineens heel emotioneel....Toen bedacht ik me: ik ga de brief lezen die ik je heb gestuurd....Die staat nog op mijn laptop....
Na het lezen van de brief is alles me weer zo duidelijk, wat heb jij mij veel geflikt, zonder er zelf bij willen stilstaan wat het met me deed....wat heb jij mij tekort gedaan!

Heb vanmiddag maar besloten om mijn huis eens uit te mesten en schoon te maken......maar je raad het al, ik kwam natuurlijk weer allerlei dingen tegen, zoals zijn foto´s, en een lief kaartje die hij me had gegeven, zodat ik altijd bij hem zou zijn als ik hem miste...En ineens klapt je positieve gevoel weer om, en realiseer je je, dat je zo breekbaar bent als een satéstokje...