Het is natuurlijk veel te laat al, maar ik wilde perse hier en nu mijn eigen verhaal kwijt..

Ik ben heel lang single geweest en heb rond mijn 30e pas een eerste volwassen relatie gehad. Deze liep op niets uit aangezien die ex geen kinderen meer wilde hebben. Hij had al 2 puberende meiden.

Kom ik vorig jaar een leuk persoon tegen, die naast mijn geliefde ook mijn maatje is. Maar ja, ik heb de pech dat hij net zelf uit een relatie van 4 jaar kwam.. en daar best beschadigd door is. Hij heeft sinds zijn 15e in relaties gezeten met hele korte tussenpozen. En wil nu perse single zijn en zijn leven opbouwen.

We hadden achteraf gewoon vrienden moeten blijven, zeg ik nu. Maar ja, hoe houd je dat gevoel tegen om samen intiem te zijn, herkenning te vinden in de ander. Ik noem hem nog steeds mijn tweelingziel.

J. is niet klaar voor een relatie, en zijn angsten zorgen ervoor dat hij allergisch reageert op alles wat riekt naar gedrag van zijn ex. Ook mijn eigen onzekerheid heeft afgelopen tijd ervoor gezorgd heeft dat wat we hadden niet meer is.

Ik vraag me gewoon af hoe je van iemand kunt loskomen die jou recht in je ogen aankijkt, en ziet wie je echt bent.

Ik heb veel gepraat met goede vriendinnen, familie en zelfs met een therapeute.

We hebben nog contact, maar nu rouw ik om het feit dat het gevoel dat ik voor hem had aan het wegebben is. En daar word ik weer verdrietig van. Mijn mening is nog steeds dat het niet zo had hoeven lopen. Maar ja, je kunt niet een ander dwingen bij je te zijn.

Ik hoop dat ik dit alles een plekje kan geven. En ik concentreer me op de goede dingen van het leven: gezondheid, leuk werk, een gezellig sociaal leven en een mooie groep meiden om mij heen die me steunen.

Maar soms komt het verdriet zo sterk weer naar boven waardoor ik me afvraag of ik echt hem los kan laten, zodat hij zijn weg vindt in dit leven met ups en downs. En ik ooit iemand tegenkom die 100% voor me wil gaan.

Ik kan nu niet zijn maatje zijn. Ik ben zelf bezig om door het rouwproces te gaan.

Ik ben er gewoon stil van...