Wat lastig allemaal....Heb mijn (aan/uit)relatie nu twee weken geleden definitief (tja...dacht ik de vorige keer ook...) uitgemaakt. Niet omdat ik geen gevoel meer voor hem heb want ik voel juist heel veel voor hem! Een jaar geleden heeft hij me bedrogen met een ander meisje. Was er kapot van maar omdat ik zo gek op hem was en hij op mij (volgens hem was dat de meest stomme actie ooit, met dat meisje en wist hij nu helemaal zeker dat ik het voor hem ben....) Heb hem weer een kans gegeven toen. Maar ik bleef achterdochtig, angstig, voelde me onzeker als hij zonder mij ergens heen ging. Kostte zoveel energie. Dit is een jaar zo door gegaan en ik merk dat ik er niet beter van wordt. Als hij bij me is, hebben we het fijn en goed. Is hij elders, dan zit ik in de stress en voel me beroerd. Hij zegt de ene keer dat hij er rekening mee wil houden, en de volgende keer dat dat niet kan. Begrijp ik ook wel. Komt bij dat we niet veel gemeenschappelijke interesses hebben en elkaars vrienden niet leuk vinden....Na de zoveelste onzekere dag omdat ik niks hoorde terwijl hij zei dit wel te doen,heb ik besloten ermee op te houden. Normaal volg ik mn gevoel, dat doe ik nu dus niet. Maar het is zo moeilijk!! Hij doet alles om me terug te krijgen en beloofd beterschap, maar ik durf niet meer, denk ik. Maar wat moet ik met mn gevoel?! Negeren? Tijd geven om over te gaan? Toch nogmaals proberen? Heeft iemand ook zoiets meegemaakt, en kan iemand me een tip geven over het volgen van verstand of gevoel? Dankje, en jullie ook allemaal veel sterkte gewenst.

Groeten Stijntje