Start › Blogs › de gebrokene's blog

verlies

afbeelding van de gebrokene
Don, 26/01/2012 - 09:32 — de gebrokene

als een dierbare overlijd is dat een pijnlijk verlies.ik heb dat nu een paar keer meegemaakt en dat deed zeer.maardoordat die persoon echt uit je leven was verdwenen was de akseptatie na verloop van tijd een feit.het doet dan nog wel zeer maar het heeft dan wel een plaats.
maar dit is anders,ik zie haar nog regelmatig,onder toch wel prettige condities.boos zijn op haar lukt me niet.als ik een moment niet ergens serieus mee bezig ben dan denk ik aan haar.zie ik haar lieve glimlach voor me,hoor ik haar stem,voel ik haar bewegingen.
ik weet dat het over is.ik weet dat het bij haar niet diep zat,dacht ik ook van mezelf.
maar waarom blijft dan dat gigantische verlangen om alleen maar haar te zien,laat staan haar in mijn armen te sluiten.met mijn verstand weet ik hoe het zit,alleen dat stomme gevoel wil het nog niet weten.
nu pas begrijp ik de mensen die imand moeten missen zonder te weten wat er aan de hand is.
eenzaamheid in je hoofd is klote!

Don, 26/01/2012 - 14:12 — Moerbei
afbeelding van Moerbei

Hmmm...ik lees deze opmerking

Hmmm...ik lees deze opmerking zo vaak op dit forum en meestal laat ik het maar aan me voorbij gaan, maar ik voel me nu toch even geroepen om te reageren.
Drie jaar geleden overleed mijn partner, mijn grote liefde en nét voor mijn 34ste verjaardag was ik ineens weduwe. Hij is na een kort ziektebed op zeer jonge leeftijd overleden.
En dat heb ik absoluut niet als makkelijker ervaren! Naast mijn gemis kwamen er allerlei andere facetten bij. Op jonge leeftijd stond ik ineens oog in oog met de dood. Al mijn gevoel van veiligheid sneuvelde (permanent lijkt wel!) en alle onbezorgdheid en lichtvoetigheid was in één klap weg. Daarnaast heb ik heel veel 'vervangend verdriet' gehad - verdriet om het feit dat híj niet meer kan genieten van het leven; En dit heb ik nog steeds. Mijn en ónze gezamelijke toekomst was in één klap weg. Een toekomst die we sámen zo graag wilden!
Daarnaast: hij mag dan wel niet meer leven maar zijn aanwezigheid in mijn leven blijft een feit. Op die manier is hij dus ook niet 'weg'. Dat ik het moest accepteren maakt het niet gemakkelijker om dat te doen.
Al met al heb ik dik 1,5 jaar als een volledige zombie rondgelopen. Dag in dag uit. Minuut in minuut uit - zonder een moment van rust.
Misschien refereer je naar het verlies van andere dierbaren, maar je kunt dat niet gelijk trekken met het verlies van je partner. Op welke manier dan ook. Mijn toekomst ging volledig aan diggelen en het feit dat hij zo ontzettend van me hield maar van me weggerukt was was een heel zuur goed.

Nu heb ik ook veel verdriet aan mijn gebroken hart, maar ik ben blij - godzijdank! - dat hij nog leeft, kan genieten, een toekomst heeft! Omdat ik dat iemand waar ik van houd toewens!
En het verdriet dat ik nu heb staat niet in verhouding tot de staat van leven in de hel die ik toen meemaakte.

Ik wil niemands verdriet bagatelliseren, liefdesverdriet is één van de ergste dingen die een mens kan ervaren, maar geloof mij - het overlijden van je lief is niet gemakkelijker!
Liefdesverdriet krijgt uiteindelijk ook zijn plekje (gelukkig wel).

Vrij, 27/01/2012 - 14:44 — vlindertje59
afbeelding van vlindertje59

@moerbei

Hey meis,

Ik heb het even zitten lezen maar ik begrijp de gebrokene toch wel een beetje wat hij bedoeld.
Je weet dat ik ook jong weduwe ben geworden en plotseling achterbleef met een kind van nog maar net 7 jaar. Ik heb toen ook in een hel geleeft en was volkomen de weg kwijt, temeer omdat hij plotseling onder mijn ogen is gestorven en hem zelf geprobeerd heb te reanimeren etc. Enfin alles was 1 grote trauma. Het heeft bij mij heel lang geduurd voordat ik weer een klein beetje mens werd en vooral niet kon accepteren dat ik geen afscheid heb kunnen nemen. Toen ik eindelijk na, ik denk wel 2 jaar weer een beetje opknapte kwamen de mooie herinneringen die ik met hem heb gehad pas naar boven en kon ik het gaan proberen een plekje te geven. Hij zal tot aan mijn dood in mijn hart blijven. Maar wat ik nu ervaar met mijn ldvd is dat hij nog ergens is en ik vaak denk waar zou hij zijn, wat zou hij aan het doen zijn en o jee straks krijgt hij een ander etc. Die dingen maken mij stapelgek, snap je beetje wat ik bedoel. Ik gun hem zeker de dood NIET, absoluut niet, maar of ik hem gun dat ie straks misschien gelukkig met een ander wordt, nou eerlijk gezegd dat ook niet. Klinkt misschien heel egoistisch, maar zo voel ik het nu nog en misschien is dat over een tijdje ook wel over maar zo voel ik het nu nog wel. Het is pas 2 maanden en is voor ldvd ook nog een hele korte tijd, dat weet iedereen wel hier.

Liefs
Vlindertje

Vrij, 27/01/2012 - 22:49 — Moerbei
afbeelding van Moerbei

snap ik vlindertje,

snap ik vlindertje, alleen...vergeet niet dat er veel tijd verstreken is tussen het overlijden en je nieuwe fase.
Mensen neigen ernaar om het leed van dit moment het ergste te vinden en eerder leed te 'vergeten'. Ook ldvd verwerk je en over vijf jaar lees je je eigen teksten hier terug en dan denk je...wát? Heb ík dat geschreven? Heb ík dat gevoeld?
Ik weet nu al dat als ik in het bejaardentehuis zit ik echt niet meer aan mijn huidige ex zal denken.
Mijn overleden partner zal ook dan echter nog een rol spelen in mijn leven en een missende constante factor blijven. Na drie jaar slaat hij nog steeds een leegte en het feit dat hij nooit meer terug komt maakt dat niet gemakkelijker.
Ikzelf zou me er niet aan wagen om de vergelijking te maken, maar ik vind het soms wel eens confronterend om te lezen dat andere mensen dat vaak wel doen. Al zal dat ook wel weer menselijk zijn, hoor...
Ik kan me er echter niet in vinden.