Een update van het vorige verhaal. In het kort samenvattend: ik heb een leuke collega een anonieme valentijnskaart gestuurd. Een paar weken later per anonieme mail contact gelegd, ze wist gelijk wie ik was en gaf toe soortgelijke gevoelens te hebben. We zijn beide getrouwd, zei als heel lang, en hebben allebei kinderen.

De laatste tijd is het mooi weer, en hebben we buiten zitten eten in de pauze. Vaak alleen, soms met anderen. Het is heel fijn om zo samen met haar te zijn, en ik kan haar alles vertellen, en zij vertelt mij ook heel veel persoonlijke dingen. Het voelt zo vertrouwd. Ik heb moeite om van haar af te blijven, maar dat is tot nog toe gelukt.

Een paar dagen geleden hebben we afgesproken om onderweg naar huis even te stoppen. We hebben even samen geknuffeld, en gepraat. Dat voelde extreem goed. We waken ervoor niet verder te gaan. Maar het voelde zo vertrouwd.

Mijn vrouw merkt geloof ik wel wat, maar eerder positief. Dat weet zij niet, maar als ik druk ben met mijn vrouw, dan denk ik even niet aan mijn collega. Zodra ik echter iets anders ga doen dan zijn mijn gedachten gelijk weer bij mijn collega.

Ik ben heel gelukkig met mijn vrouw, maar de gevoelens voor de collega steken iedere keer weer de kop op. Ik eet minder, gewoon minder honger. En ik zie dat gelijk op de weegschaal. Is niet zo erg, maar dat moet niet doorgaan.