Hoi met mij. Ik ben nieuw en dacht op een gegeven moment dat ik de enige was met zoveel verdriet en ben toen gaan kijken op internet. En dacht, gelukkig, ik ben niet gek, er zijn meerdere mensen die zo voelen en doen zoals ik. Dat lucht enorm op. Het is nu een dikke maand geleden dat mijn relatie voorbij is. Ik dacht dat ik de ware had gevonden en hij zei dat ook. Het obstakel wat wij hadden, volgens hem, waren mijn kinderen. Ik heb er 3, schatten zijn het, maar zijn zijn o.a. de reden dat wij niet meer bij elkaar zijn. 2 jaar zijn we bij elkaar geweest. Wat was ik verliefd, wat leefde ik in een droom.

Ik ben aan het eind van mijn latijn. Na een week stilte hebben we weer even met elkaar gechat. Hij mist me wel, maar enkel als vriendin. Terwijl hij vorig weekend nog de vlinders voor mij had. Ik ben kapot, ik kan niemeer. Waarom gunt hij ons geen nieuwe kans? We zijn gewoon gemaakt voor elkaar. Wij samen, was niet veraf van perfectie...

Ik heb straks examen, zie het niet meer zitten, al moet ik erdoor. Stomme wereld!!! Ik wil wegrennen en nooit meer trugkeren, of slapen en pas binnen jaren wakker worden. Ik wou dat ik mezelf niet aan hem had gegeven, mijn hart, mijn ziel, iedere vezel van mijn lichaam.

Zonet zijn aan de site een aantal nieuwe functies toegevoegd.

• Het is nu mogelijk te chatten voor ingelogde leden.
• Als je emoticons typt zoals bijv. (of het hier wellicht meer toepasselijke ) veranderen die in een plaatje.
• En last but not least... Je kan iemand toevoegen aan je buddy list! Je kan dan snel zien of jouw vrienden nog wat nieuws hebben geschreven.

Wij hopen dat dit goede aanvullingen zijn op de site, en als jullie dingen tegenkomen die wellicht beter kunnen of je hebt nog andere opmerki

Jeetje wat kan ik leeg zijn het gevoel voor iemand wat zo sterk is en dat je daar niet bij kan komen ,Die geen die blind is door een verliefdheid hoe kan ik haar wakker schudden?
Ze werd wakker met een droom dat ze jaloers op me was en zij dat ze maar even weg moest gaan.
Moet ik dit nu toe laten laat ik haar nu zo in de armen van die ander gaan ik weet het niet.
Het put me totaal uit heb nergens zin heb zelfs mijn zaak maar even dicht gedaan.
Wat is de manier om weer aan testerken ik hoop dat het nog goed kan kommen< je hebt eralles voor over na 6,5 jaar maar hoe maak ik haar dat wijs ze is op dit moment een koele kikker terterwijl dat ik weet dat ze het niet zo bedoelt.

Gisteren ging het zo fantastisch met me. Ik voelde me goed. En nu... pffff. Ik heb de hele nacht van hem gedroomd. We waren weer samen, hij en ik. Hij was zoooo dichtbij. De hele nacht spookte het liedje 'I want you back' door mijn hoofd, en het is er nog steeds niet uit. Het is om moedeloos van te worden.

Hij heeft nog steeds niets van zich laten horen. Er zijn al 5 dagen voorbij. Ik zie zijn naam wel staan op mijn msn, maar durf die niet meer aan te klikken. Bang dat het laatste beetje hoop daarmee vervliegt. Bang dat hij weer boos op me wordt... Waarom gaat de tijd zo verdomd traag voorbij, als ze snel moet gaan??? Nog 21 dagen moet ik deze nachtmerrie uitzien, pas dan zie ik hem... Help... asjeblieft God, wie dan ook die hierboven het boeltje leidt, laat hem voelen hoeveel ik van hem hou! Laat hem niet de verkeerde keuze maken door ons geen kans meer te geven, we verdienen ze allebei.

Je hebt het uitgemaakt met haar.
Ik heb er dubbele gevoelens over. Heb je het voor mij gedaan? Of omdat je het echt niet meer zag zitten met haar? Maar je deed het wel nadat wij elkaar -eindelijk, na bijna 4 maanden- weer hadden ontmoet.
Als ik je vraag naar haar, dan is het bijna alleen maar negatief. Je zegt dat je voor mij altijd meer hebt gevoeld. Maar waarom ging je dan vreemd? Waarom koos je voor haar? Waarom heb je mij zo laten stikken?
Nu heb ik je weer gezien. Eindelijk hebben we gepraat nadat je me 4 maanden genegeerd hebt. Afschuwelijk was dat.
Zoveel verdriet en ik kon het nergens kwijt.

Vandaag voel ik me net wat beter. Het is alsof ik alles nu stilletjes aan vanaf een afstand kan bekijken. Misschien is het morgen niet meer zo, wie weet. Maar ik heb wel het gevoel dat tijd wonden heelt, ook al gaat het maar heel langzaam. Ik mis hem nog steeds verschrikkelijk, maar vandaag heb ik het (nog) niet aan mijn hart laten komen. Dit is de eerste dag dat ik nog niet gehuild heb... Mijn examen is zelfs wonder boven wonder redelijk goed verlopen.

Ik kan voor het eerst denken, zou hij me nu missen?, zonder in een huilbui van een uur te verzanden. Wat raar... begin ik mijn gevoel voor hem te verliezen? Ik kan het echt niet plaatsen. Ik zie hem nog steeds ontzettend graag, zou niets liever willen dan dat hij nu aan mijn deur zou staan, en toch... ik weet niet eens of ik daar vandaag wel behoefte aan heb :/. Is dit normaal? Iemand supergraag zien, keihard missen, en er toch ff 'over' zijn, ook al duurt het maar één dagje?