Hoi,

Ik ben op een punt terecht gekomen dat ik niemand meer heb om over mijn situatie te praten. Het voelt eenzaam en confronterend. Ik wil het kwijt, omdat het anders in mijn hoofd rondspookt.

Anderhalf jaar geleden ben ik in een achtbaan terecht gekomen. Ik ontmoette een jongen en begon met hem te scharrelen. Er kwam een moment waarop ik gevoelens begon te krijgen. Ik heb dit duidelijk gemaakt, en hij heeft me 5 maanden vol genegeerd. Geen woord, blik. Niks. Toen kwamen de excuses, en weer begonnen we te scharrelen. Een paar keer was er gezeik, maar echte gevoelens had ik niet. De scharrel stopte toen hij ging reizen in de zomer. Ik had er wel vrede mee. Na de zomer begon het gescharrel weer. Het was ontzettend leuk en gezellig. We begonnen allebei steeds meer voor elkaar te voelen. Dat was in alles te zien. Reisjes, briefjes, foto's. Totdat ik met mijn stomme kop met een vriend van hem heb gezoend op een feestje. Toen was het over voor hem. Hij wilde me nooit meer zien.

Dit duurde twee weken, hij kwam half smekend terug dat hij me zo miste, hij vergaf me, en niet veel later kregen we een echte relatie. Deze was fantastisch. Ik was zo gelukkig, het ging goed op school, ik zat lekker in mijn vel. Ik was echt verliefd. En hij ook. Soms was ik onzeker, omdat ik dan dacht aan het moment dat hij me ging negeren. Ik dacht dat ik té verliefd was. Maar hij pakte me dan vast, en zei in mijn ogen dat hij me nooit meer onverwacht in de steek zou laten, en hij ontzettend veel van me hield. We hadden het echt heel fijn samen. Maar ineens, na 2,5 maand maakte hij het uit. Hij trok het niet. Lag niet aan mij, maar aan hem. Begrijpelijk, als ik 'ons verleden' terugkijk. Bindingsangst denk ik, en ik had respect voor zijn keuze.

Maar toen ging het mis. Ik raakte in een depressie die soms neigde naar een psychose. Ik zag, voelde en hoorde hem overal. Had stalkerige trekjes enzovoort. Ik ben in therapie gegaan, en heb antidepressiva gekregen. Het hielp helaas vrij slecht. Ik ben op vakantie geweest, ben gaan daten, maar niks hielp. Na drie maanden kwam de omslag. Ik kreeg contact met mijn 'ex'. Een smsje was nodig en we zaten op het terras, en twee romantische weken volgden. Het voelde niet alsof we altijd bij elkaar zijn gebleven, maar alsof ik een nieuwe liefde had ontmoet. Ik was zo intens gelukkig. Nou hier zit ik nu. Intens gelukkig als ik met hem ben, intens ongelukkig als ik alleen ben. En intens naïef. Mijn vriendinnen en familie zeiden: doe wat je wil, maar als je gekwetst bent gaan wij je niet helpen. Ik heb niet geluisterd.

Nu ben ik niet perse gekwetst. Er is niks gebeurd. Maar ik ben nu op een moment van besef gekomen. Dat ik mijn ex probeer te vergeten door met mijn ex te scharrelen. En mocht dit ooit echt fout gaan, heb ik een dubbel gebroken hart van dezelfde jongen EN ik sta er alleen voor. Gister heb ik hem verteld hoe ik me voel. Hij heeft me weer gerustgesteld met lieve woorden. Vandaag deed hij kortaf, het voelde als een dolksteek.

Nu zit ik met een kwestie. Hij is van plan weg te gaan uit Nederland. Over niet al te lang. Ik overweeg er nu maar mee te stoppen, voordat ik mezelf er helemaal in verlies. Het enige probleem is dat ik examens heb binnenkort, en ik ben bang dat ik terug val in die depressie als ik het nu zelf beëindig. Kutzooi noem ik het zelf. Eigen schuld, dikke bult ook.

Als iemand iets herkent, ik hoor het graag. Verder, bedankt dat ik dit hierop mag gooien.

Liefs,