Wat toevallig...ik worstel met precies hetzelfde probleem.
Ik heb op een andere manier fouten gemaakt (die mijn hele leven overhoop hebben gegooid) en nu anderhalf jaar later kan ik dat nog steeds moeilijk accepteren. Ik weet dat ik het wel moet doen want het brengt me geen steek verder.
Ik vond wat treffende teksten over het onderwerp:

Jezelf vergeven is:
Voor jezelf erkennen dat je iets gedaan hebt wat in jou ogen ‘fout’ is.
Jezelf accepteren zoals je was en deed op het moment dat je ‘fout’ handelde. Erkennen aan jezelf dat je misschien anders had gedaan als je had geweten hoe je anders had moeten doen.

Jezelf niet vergeven:
Het vasthouden van schuld en pijn, het vragen van het onmogelijke: van jezelf eisen dat je iemand anders was dan die je in werkelijkheid was.

En:
Als je jezelf niet kunt vergeven, blijf je als het ware hangen in het verleden. Je kunt dan geen energie steken in nieuwe dingen. Terwijl je wat gebeurd is niet meer kunt veranderen. Het is voor sommige mensen ook een excuus om niet aan nieuwe dingen te hoeven beginnen. Maar op een gegeven moment moet je een streep trekken door wat er is gebeurd, en doorgaan met je leven -zonder dat wat er is gebeurd je steeds hindert. Die keus om jezelf te vergeven moet jezelf maken. Een ander kan dat niet voor je doen. Jezelf iets vergeven is misschien nog wel moeilijker dan een ander iets vergeven. Het verschil is dat je nu slachtoffer en dader tegelijk bent. Je moet niet blijven hangen in dat gekwetste slachtoffergevoel, maar ook de daderrol op je nemen. Alleen dan kun je verantwoordelijkheid nemen voor wat er is gebeurd.

Ik hoop dat je hier ook iets aan hebt.
Volgens mij is het aan ons om er een streep door te zetten en om door te gaan met ons leven.
Zelf zit ik al een tijd in therapie om met mezelf in het reine te komen en ervoor te zorgen dat ik volgende keer dingen anders aanpak. En daarmee bedoel ik dat ik echt leer voelen dat ik fouten mag maken van mezelf. De keuzes die ik in het verleden gemaakt heb, heb ik gemaakt omdat ik op dat moment niet anders kon.
Het heeft voor mij ook te maken met dicht bij mezelf blijven. Me steeds af te vragen wat ik wil en voel in plaats van hier van weg te dwalen door me te veel te gaan verplaatsen in de ander.

Denk ook meteen aan therapie, want eigenlijk ben je in de ideale staat voor therapie. Je ziet je fouten en erkent ze. Grijp de kans om er iets mee te doen, voor je weer verdwijnt in de zoveelste stroom van de automatische piloot en weer exact hetzelfde gaat doen met bijvoorbeeld een ander.

En jezelf vergeven kun je misschien ook als je je bedenkt dat het ontzettend arrogant van jezelf is om jezelf keihard af te blijven rekenen op de fouten die jij hebt gemaakt. Bovendien is het zo vreselijk a-productief, want als jij je met een bord voor je kop blijft slaan, zie je geen ruimte, want dan zit het bord voor je kop in de weg.

Jezelf continu bekritiseren is volgens mij erger destructief gedrag dan je tijdens je relatie denkt te hebben getoond aan de ander. Ik ben niet zo'n fan van Paulo Coelho (mij te zweefteef), maar in een van zijn boeken beschreef hij hoe de leerling als opdracht kreeg zichzelf fysiek te pijnigen (door met zijn nagel heel hard onder de nagel van een andere vinger te duwen) als hij zichzelf geestelijk aan het neerhalen was.

Het is eigenlijk ook een beetje vals gedrag. Zolang jij jezelf nog dingen kwalijk neemt ben je nog een beetje zielig en slachtoffer en dader ineen en bovendien hoef je dan nog niet te accepteren dat de wereld (of een relatie) niet valt en staat met wat jij doet en laat. Het is uit en het is zo gelopen en niet omdat jij het zo hebt veroorzaakt. Het was niet jouw relatie, hij was van jullie. Het was niet jouw mislukking, die was van jullie en van de weg van de wereld zoals die nu eenmaal is soms.

Als je echt verantwoordelijkheid wilt nemen voor de fouten die jij hebt gemaakt neem je ze aan als gegeven en ga je er iets of niets mee doen. Om voor jou te zorgen en niet om hem terug te winnen of het bij een ander zoveel beter te doen dat ie wel bij je moet blijven... Want dat is een illusie en aan illusies heb je helemaal niks dan ellende at the end of the day.

Zo zie ik het iig.

Wat overigens niet betekent dat je niet mag huilen om je verlies. Rouwen is goed, jongleren met schuld niet.

Ik wens je veel sterkte.

L.