In mijn wereld is er geen plaats voor onrecht en misbruik...

Diep diep van binnen is er rust, waar ik echt mezelf kan zijn...

Maar die rust, die is er niet, mijn wereld ligt nog steeds in diggelen..

"I know a place where people not fighting,
with smiling faces around everywhere.
Come take my hand , I'll show you I'll guide you.
I know this place it's deep down inside you."

J*, ik wou je zo graag meenemen naar die plek, ik had al een plaatsje voor jou gereserveerd...

Een paar maanden geleden droomde ik dat jij en ik samen op het eiland zaten waar dit ideaal bereikt was, we hadden elkaar en waren volmaakt gelukkig... Ik werd wakker en zag dat je al opgestaan was, ik was erg opgewekt om je na deze droom te mogen zoenen...

Na onze relatie bleven de dromen aanhouden, maar deze keren werd ik verstikt in verdriet wakker...

De dromen waren levensecht waardoor het net leek alsof ik het in levende lijve ondervonden had, helemaal verward liep ik heen en weer, ik had gewacht op je stem, om de rust in de wereld te kunnen scheppen, maar tevergeefs...

Waar is het licht in mijn wereld?

Je hebt mijn hand losgelaten en zal deze ook niet meer vasthouden.

Alleen en eenzaam blijf ik achter in de wereld die ik in gedachte gecreëerd heb...

Het is er nu kil, de bloemen zijn verdord, de huizen verlaten, het werk is neergelegd.

Er heerst nog duisternis waardoor de inwoner verdwaald...