Ik ben zo in de war. Ik zit hier 24 uur met mensen die ik niet ken in een ander werelddeel te werken. Ik voel me onveilig. Geestelijk onveilig. Paranoide dat mensen me niet leuk vinden. En ik ben gewoon niet gelukkig. Het is nu 2,5 maand uit en ik voel me zo verward. Zit hier nu op mijn kamertje te huilen. Eindelijk weer eens. Ik huil niet meer zo veel. Waarschijnlijk omdat dat niet kan hier. Ik weet niet zo goed waarom ik huil. Ik mis hem maar af en toe. Gelukkig maar. Het voelt zo lang geleden dat ik hem gesproken en aangeraakt heb dat ik niet eens meer weet.. Ja wat ik zou moeten missen. Ik denk dat ik verdrietig ben om het verlies. De wetenschap dat ik een ander leven heb nu. Mijn oude leven moet loslaten. En ik was best wel heel erg gelukkig in dat oude leven (oke op het einde niet meer zo). Ik ben bang voor de toekomst. Omdat ik me zo ongelukkig voel met alleen mezelf. Dat vind ik sowieso niet kunnen, mag ik niet van mezelf - ongelukkig zijn omdat ik alleen ben. Ik heb me een hele tijd heel erg rot gevoeld en toen kwam hij. De eerste man met wie ik echt een toekomst zag en wilde.. En dat is over nu.. En dat stop ik maar de hele tijd weg sinds ik hier zit (2,5 week). Ik kan die gedachtes allemaal niet zo goed aan. Het doet pijn en maakt me angstig. Maar als ik ze niet onder ogen zie, voel ik me down en moedeloos. Op het depressieve af. Ik moet nu echt heel hard huilen. En dat kan eigenlijk niet want over tien minuten moet ik weer verder werken. Het leven is nu gewoon niet meer leuk. En dat maakt me bang. Ik wil heel graag gelukkig zijn. Met of zonder iemand. Met of zonder hem... Net na de breuk was ik me nog heel erg bewust van 'gelukkige' momenten. Ik leefde heel bewust. Deed wat goed voor me was. Nu is het een allesoverheersend gevoel en vergeet ik bewust te leven. Nu overleef ik. Maar niet op een manier die me prettig laat voelen. Het is een allesoverheersend depressief gevoel met heel af en toe een klein lachje. Kon iemand me maar beloven dat die gelukkige tijd er weer komt, ooit...

Morgen ben ik jarig. Ik weet niet hoe ik me voel daarbij. Ik zit hier niet met mensen met wie ik echt een klik heb, of die misschien juist geen klik met mij hebben. De gedachte dat ik me afvraag of ik iets ga horen van hem, durf ik naar mijn vrienden niet eens uit te spreken. Wat zou het ook voor zin hebben iets van hem te horen? Toch: ik zou weten dat hij in ieder geval nog soms aan me denkt. Want voor hem lijkt/is het helemaal afgesloten. Ik heb niets meer van hem gehoord sinds de dag dat het uit is gegaan..

Ik weet niet zo goed hoe ik nu met mezelf moet omgaan.. Het liefst zou ik niet meer willen. Alles is moeilijk en zwaar. Alles, mijn halve leven, is vechten vechten vechten geweest. Ik wil niet meer vechten. Ik wil gelukkig zijn.