Hoelang gaat het duren voordat ik weer mijn eigen leven kan gaan sturen?
Iedereen zal zeggen; dat kan gelijk , het ligt binnen handbereik….
Maar hoe dan?, is mij volgende vraag, er is zoveel pijn wat ik nu met me mee draag.
Op het moment dat ik mijn ogen open, is er alweer dat ene gevoel in me gekropen.
Dat gevoel heeft me jaren lang op de been gehouden, ik gaf mijn hart…. Het gouden.
Nu maakt het me bang, klein en neergeslagen, al die gevoelens komen mij belagen.
Dalen, Pieken en enorme bergen, zij waren groot… wij dwergen….
Het gevoel dat iemand ervoor je staat en onvoorwaardelijk voor je gaat.
Nooit meer zal ik zoveel van iemand kunnen houden en niemand meer krijgt mijn “gouden”.
15 jaren lang mocht je er op passen en toch heb jij het langzaam moeten verbrassen.
Hoe hard je ook vocht, jouw hart moest ik van kleur zien veranderen, ik had het zelf niet door, ook niet anderen.
Daarom doet het zoveel pijn, nooit zul je de vader van mijn kinderen zijn.
En daar hebben we zo hard voor geknokt maar daardoor is ons huwelijk gestokt.
Nu sta ik dus met lege handen en nooit gedacht dat ons huwelijk zo zou stranden.
Dat we kinderloos zouden blijven is niet eens het belangrijkste feit. Het ergste is ik ben je kwijt.
Heb gezegd dat je na jaren van “zorgen”, voor jezelf moet kiezen, ook als dat betekend dat ik jouw moet gaan verliezen.
Want dat ben je waard. Ook als mijn liefde NIET overgaat………