Ik vind het zo verdomd moeilijk allemaal soms...Over het algemeen genomen gaat het best wel goed eigenlijk, maar dan zo ineens slaan het verdriet en de boosheid weer toe...pff hoezo een emotionele achtbaan.
Na het vorige akkefietje is de rust weer wat teruggekeerd, we doen normaal, praten normaal...pff bijna een echt gezinnetje ware het niet dat het allemaal nep is...ik stond vanavond te koken en zag dat hij een sms had gehad, en tegenwoordig verteld hij (ook al hoeft dat niet van mij) wie hem smst...en vanavond zei hij dus niets...toen hij boven was heb ik (ook al wil ik dat eigenlijk niet) in zijn telefoon gekeken....geen sms te bekennen....en voel me weer hartstikke rot. Ik kan er niet over beginnen want wil niet dat ie weeet dat ik me verlaag tot zulke acties, bovendien gaat het me niets aan het is tenslotte uit...
En ik kan er gewoon (nog) niet mee om gaan en wilde dat ik hem niet iedere dag hoefde te zien...bovendien zit ie ook nog eens in de ziektewet dus is al-tijd thuis...
En ik vind het zo moeilijk om uit te leggen maar het is zo'n dubbel gevoel om nog onder een dak te wonen, aan de ene kant voelt het gewoon fijn en vertrouwd en aan de andere kant weet ik elke keer dat ik hem zie dat het uit is....Ik raak er soms gewoon zwaar in de war van...
En ik wil geen relatie meer met hem, maar wil wel heel graag rust en dat lukt gewoon niet zolang hij in de buurt is...Vandaag wilde hij een paar slippers ophalen voor me, lekker voor in huis...hij doet erg lief (niet fysiek) en ik hou mezelf gewoon voor de gek als ik daarin trap...Hij doet alsof hij me lief vind, maar uit alles wat hij doet blijkt het tegenovergestelde...pfff ik wilde dat ik met mijn vingers kon knippen en dan een jaar verder was.....