Vandaag neemt het verstand even over van het gevoel en de ene 'verbazing' volgt de andere op.

Ik ben verbaasd dat de man die ik 7 jaar kende, de man die zoveel hield van mijn zoon, zomaar van hem kan wegwandelen zonder achterom te kijken.

Ik ben verbaasd dat diezelfde man zegt mij en mijn zoon in zijn leven te willen geen enkele opvallende actie daarvoor doet.

Ik ben verbaasd dat die man wegstapt en mij van de ene dag op de andere met alle rekeningen e.d. laat zitten, zonder een regeling te komen treffen.

Ik ben verbaasd dat hij een dag voor zijn vertrek schaamteloos met mijn zoon babynamen zoekt, voor het kind dat zou komen omdat ik in januari met mijn pil zou stoppen.

Ik ben verbaasd dat hij zegt hier te werden afgeremd in zijn ontwikkeling, terwijl wij allebei heel goed weten wie hij vroeger was en wie hij nu is.

Ik ben verbaasd dat hij me de dag van zijn vertrek in oktober concerttickets liet bestellen voor april, omdat hij al wist wat hij van plan was.

Maar zoals dat gaat in ldvd-proces komt het emotionele weer kloppen op de deur. Verbazing maakt al snel weer plaats voor verwarring en de ene vraag volgt de andere al snel op.

Verward omdat hij zegt ons nog steeds in zijn leven te willen.

Verward omdat hij niet de persooon is om mensen in de steek te laten, hij komt zelfs niet graag ergens te laat.

Verward omdat hij nog gesprekken wil bij de psycholoog.

Verward omdat hij nog regelmatig contact zoekt.

Verward omdat hij mijn zoon nog verjaardagscadeautjes koopt.

Verward omdat hij zegt dat hij wilde blijven en vechten, maar er was iets tussengekomen. (emotionele uitbarsting van mij)

Verward omdat hij een dag voor zijn vertrek samen met mijn zoon babynamen aan het zoeken was.

Verward omdat hij nu weer is veranderd in de persoon van 7 jaar geleden --> destructief gedrag, ontlopen verantwoordelijkheden, slachtofferrol, schuld op anderen afschuiven

Ik "moet" nog 2 weken wachten op antwoorden, onze 1e afspraak bij de psycholoog is pas 26/2. Nu ik moet natuurlijk niks, maar een mens wil toch weten waarom iemand besluit zomaar te vertrekken want daar is nog steeds niet echt over gepraat. Het enige wat ik weet is dat hij even op zijn eentje wil zijn, dat hij twijfelt of hij al die verantwoordelijkheden wel aankan en of hij een last voor ons gaat zijn. (na 7 jaar zo ineens?) Niks over gevoelens, geen ruzies, we leefden niet langs elkaar door, er was voldoende communicatie, actief seksleven,....kortom er was niks waarop ik zou kunnen afgaan om redenen te vinden voor deze breuk.