Hallo allen!

Ik begin open vrolijk en positief, ik zou hier echter niet zijn als ik niks op mijn hart heb liggen. Ik kan nu, op dit moment moeilijk bij mijn gevoel komen, wat vind ik hier nou echt van? Hopelijk kunnen jullie hier een steentje aan bijdragen door wat inzichten te geven.

Laat ik bij het begin beginnen, ik ben eind 30 en heb 1 gezonde relatie gehad, deze heb ik zelf verpest door een sabbatical aan te kondigen, zonder overleg, en daarna besloot dat ik beter vrijgezel kon zijn. Ik was jong, kende mezelf niet, nu een stuk beter. In mijn jeugd nooit het goede voorbeeld gehad tot een gezonde relatie en mijn laatst vier relaties waren ook ongezond. Wel van geleerd en dankbaar voor deze inzichten.

Nu de situatie waar ik nu in verkeer. Eind 2019 ben ik na een periode van 2,5 jaar werken in Azie (prachtige periode en naar afgelopen) in Europa terug gekomen. Ik had na veel verantwoordelijkheid voor een easy job in de Alpen gekozen om mezelf te resetten en te overdenken, wat nu? Na ruim 4 jaar geen relatie te hebben gehad ontmoette ik op 1 januari een interessante vrouw. Meteen bij onze ontmoeting voelde ik een warmte die ik nooit eerder had ervaren. Ik was op slag verliefd, kwam ik later achter. Na twee weken gebeurde het eerste intieme contact. Ze had me al gewaarschuwd dat ze problemen aantrok en van 0 tot 100 in een seconde kon gaan en weer terug. De eerste maand was geweldig. Tot het moment dat ze met me wilde praten, ze kwam huilend naar me toe en vertelde me dat ze met een ander was geweest. Deze (voor mij normale) eerlijkheid had ze nooit naar iemand toe gehad. Al dan niet een hele vervelende eerlijkheid. Haar uitleg was angst, bang voor de liefde en binding en zich kwetsbaar op te stellen. Na wikken en wegen, ze deed ook erg haar best om te laten zien dat ze me echt leuk vond, heb ik haar vergeven en zijn we doorgegaan. Ieder heeft z'n pad en ik voelde dat ze het meende. Ik kreeg problemen met vertrouwen en zij ,als iemand die ruimte nodig heeft, had daar weer moeite mee. Ik was liefde aan het halen en zij was aan het vluchten, olie en vuur.

Na enige tijd, +- 2 maanden na onze eerste ontmoeting wilde ze praten. Ze kon niet meer, ze wilde graag, maar had niet het juiste gevoel, ieder meisje zou in de wolken zijn met een man zoals jou, maar ik mis het juiste gevoel. Ik voelde aan alles dat ze aan het vluchten was, we hadden al eerdere gesprekken gehad over dit patroon van haar. Echter volgens haar was dit niet het geval. Omdat we in een nogal klein dorp woonden was contact onvermijdelijk. We bleven op en aan gaan. een trekje wat ze altijd heeft gehad en ook toegaf, ze deed expres naar en niet aardig tegen me, zodat ze daardoor mij wegduwde van haar. In mij ogen, alles om geen oude pijnen te voelen. Ik was het zat en wilde meer en verdiende ook meer en zette een punt achter ons contact.

Ik ging voor mezelf leven, kreeg inzichten uit het verleden, onder meer dat ik vaak bevestiging zoek en dus liefde haal, omdat ik bang ben dat iemand me verlaat, in de grond, te weinig zelf liefde. Het ging me goed, ik pakte alles weer op met pijn in mijn hart en ze kwam weer terug. Excuses dat ze zichzelf niet was geweest, onaardig en of we weer normaal konden doen tegen elkaar. Ik voelde me eindelijk gehoord en begrepen en ben iemand die dan dat een kans wil geven. De eerste avond dat we samen waren op een afscheid van een collega ging het al "mis". We zijn bij elkaar gebleven en sinds die dag onafscheidelijk geweest. Open, in verbinding, geen angsten, alleen maar liefde. Na een maand moest ik terug naar Nederland, Corona was ingeslagen, moeder was ziek en ik moest zorg dragen. Ik wilde niet weg, maar ik moest mijn verantwoordelijkheid nemen en heb dat uiteraard gedaan, family is family. Wij wisten nog niet wat te doen, na een emotioneel afscheid en een prachtige brief van haar ben ik gegaan. In Nederland mistte ik haar enorm, we hadden dagelijks contact en na een week stond ze als grote verassing voor mijn deur. Ze is twee weken gebleven, waarna ze aan een nieuwe job moest beginnen en weer terug moest. Deze twee weken waren ongelooflijk. De balans van geven en nemen was gelijk en ik kan niet anders zeggen dat het de meest fijne en liefdevolle periode was die ik ooit met iemand had gehad. We hebben, al vonden we dat beide eng uit te spreken, gezegd van elkaar te houden en als vriend en vriendin zijn we verder gegaan.

Nadat ze was verhuisd naar een andere regio was er een specifieke avond, ik zat in Nederland, waar ik op een avond iets voelde, alsof er een draad was doorgeknipt. De volgende ochtend dat we elkaar spraken begon ik meteen erover terwijl zij huilde, omdat ze me zo mistte. Ik hoorde dat niet en was onzeker dat er wat was gebeurd, met iemand anders. Sinds die dag is het eigenlijk langzaamaan bergafwaarts gegaan. Ik had weinig om handen in Nederland en wilde alleen maar bij haar zijn en zij werkte 11 uur per dag, 6 dagen in de week en had andere zorgen dan een behoeftige ik. Ze deed wel erg haar best en ik zag niet in dat ik eigenlijk teveel van haar vroeg en haar geen ruimte gaf.

Toen ik jarig was is ze nog drie dagen geweest die mooi waren, maar door tijdsgebrek en verassingen van buitenaf weinig quality time gehad. Wel een plan de campagne gemaakt om samen te zijn, ik zou naar haar gaan en we zouden maar meteen gaan samenwonen. Eng, vooral van haar, maar als het niet werkt, werkt het niet mijns inziens. Zij was weer terug en ik had nog steeds veels te veel tijd om na te denken. Ik merkte dat ze zich steeds meer afsloot, wat als een rode lap voor mij was en me steeds meer onzeker maakte. We hadden het 1,5 maand lang alleen nog over problemen en de leuke dingen verdwenen, ze gaf aan dat ze me niet mistte en dat dat niet klopte voor haar. Dat evolueerde naar ik hou niet meer van je en ben het gevoel kwijt. Ze gaf aan dat ze daar ook goed zat, ze had nooit alleen gewoond en als ik naar haar toe wilde , wilde ze dat eigenlijk niet. Ik probeerde naar oorzaken te zoeken en zodoende naar oplossingen, we zaten immers niet in een goede periode en dan kan het zijn dat je van je roze wolk valt en de mindere eigenschappen van een ander ziet. Wat je daarmee doet is de sleutel in mijn optiek, niemand is nou eenmaal perfect. De tijd was ondertussen aangebroken dat ik naar haar toe ging. Ten eerste naar de tijdelijke plaats waar ze momenteel werkte en 3 weken later zou ze naar de plek toekomen in de Alpen waar alles begonnen was en ik ondertussen aan het werk was. De eerste week dat ik drie dagen vrij was, wilde ik nog eerst naar haar toe. Ik kwam in de avond aan en we hebben elkaar 2,5 uur gesproken, daarna op tijd naar bed, want ze moest werken de volgende dag. Het weerzien was vreemd, afstandelijk van haar kant. De volgende dag toen ze thuiskwam heeft ze me de bond gegeven, ze zag het niet werken en het gevoel was weg, Ik was razend en vond het een laffe daad, ik ben naar een ander land gekomen, voor werk en voor haar, en na 2,5 uur elkaar zien wordt de conclusie getrokken dat het niet gaat.

Ondertussen zijn we beide op de plek waar het begonnen is, we hebben weinig contact, maar ik heb nog steeds hoop dat het goedkomt en ben zo eigenwijs dat ik denk dat ze niet in haar gevoel zit en alles doet om oude pijnen niet te voelen. Heb het gevoel dat ik en onze relatie wordt afgerekend op de tijd dat ik in Nederland zat, waar ik veel aan het halen was en haar geen ruimte kon bieden. Dat is leidend en wordt als joker ingezet om te beslissen dat ik het toch niet ben.

We hebben beide uitgesproken, voorheen in onze goede periodes, dat we dit nooit met iemand anders hebben gehad. De fysieke aantrekkingskracht, de gesprekken en diepgang en het plezier wat we maakten. Hoe kan alles nou zou snel veranderen, het vreet me op en ik snap het niet. In twee maanden is alles van fantastisch en ik hou van je, naar ik hou niet meer van je en ik wil alleen zijn gegaan. Als ik verklaringen zou hebben of diepere gevoelens van haar zou ik het wellicht kunnen begrijpen en kunnen accepteren. Meer dan, ik mis het gevoel en ik hou niet meer van je komt er niet uit, dat is de eindconclusie inderdaad, maar hoe komt dat? Iets in me zegt ze een masker draagt en de makkelijke weg kiest.

Volgende week hebben we een gesprek waar ik vragen ga stellen. Ik weet dat het beter is om voor mezelf te kiezen en te accepteren, maar ik zou zo graag weer teruggaan naar de liefde die we hadden. Ik zit vast en weet niet wat te doen. Hoop dat er wat mooie inzichten of adviezen volgen en vond het in ieder geval fijn om mijn verhaal te doen.

Liefde