Vandaag voel ik me alleen. Ben ik alleen. Ik kan het niet delen, ik kan er niet over praten.
Ik kan alleen huilen, in de tram, in de bus, bij familie, in stilte, van binnen. Alleen savonds kan ik mijn tranen laten lopen. Ik voel me zo leeg, ik probeer die gat te vullen met slechte dingen Ik pieker alleen en heb slechte gedachtes, denk vaak aan alleen maar hoe naar het is. Ik huilde gisteren uit bij mijn moeder en zei dat het aan school lag. Dat ik me niet kan concetreren op school, wat deels waar is maar niet het hele verhaal.

Ik heb nooit geweten hoeveel ik van hem hield. Ik zei het niet vaak maar hij wist het. We hielden van elkaar maar ik heb het gevoel dat ik door mijn achtergrond en wat ik heb meegemaakt mezelf niet mag delen. Dat ik me niet mag openstellen. Ik heb het gevoel dat (en dat had ik ook tijdens ons relatie) dat het niet mocht dat het niet mag en dat het nooit zou standhouden vanwege de leugens. Niemand mocht iets weten.

Ik ben het zat om door te blijven gaan. Ik heb geen zin in school, niets lukt, geen letter komt in mijn hoofd.
Ik ben gestopt met sport, want daar ken ik hem van. Iedere keer als ik daar was, moest ik huilen in de toilet.

Mijn kamer, pc, foto's, spulletjes, zijn er allemaal dingen die ik gekocht en ik herinner me hoe blij hij voor me was. Hij steunde me altijd echt enorm en zei ook de waarheid als het nodig was. Ik probeer het niet te romantiseren want we hebben ook wel slechte tijd gehad maar aanleiding was altijd doordat we niet eerlijk konden zijn over ons.

We leden daar allebei onder. En nu zijn we uit elkaar en lijdt ik eronder. Van hem weet ik het niet. Ik spreek hem niet meer-wil geen contact.

Vanavond zou ik post opgaan halen bij hem, maar ik wil hem niet zien. Ben bang dat ik dan weer terug bij af ben. Wanneer houdt dit op?

p.s voor het eerst wat aan school gedaan vandaag.