Vandaag is het zaterdag, de derde zonder mijn ex en het doet vreeslijk veel pijn. Ik mis hem zo.
De klootzak, de slappe hap, die man die echt werkelijk te passief is voor woorden. Die niet verantwoordelijk is, die mij een trap in mijn rug heeft gegeven, door wie ik me zo in de steek gelaten voel, ja doe man, die mis ik zo.
Maar het is niet anders, nu dus het verlies verwerken en de pijn maar laten komen.
Vandaag is het zaterdag, onze bijna altijd "rommeldag". Even de stad in, het een en ander kopen. Hapje eten en filmen op de bank, of naar vrienden, seks enzo.
Ik miste de laatste maanden mijn soulmate. Er was al iets weg tussen ons. Ik nam al afstand en hij ook. We waren al niet zo vrolijk meer, en eigenlijk was ik de laatste maanden al erg weinig happy, mijn burn-out eisten zijn tol.

Ik heb voor deze relatie een hele zware tijd gehad met de dood van mijn broer ( 4 jr geleden)en het geweld van mijn eerste ex die ik verliet tijdens het sterven van mijn broer omdat hij niet met gezeik van hem geconfronteerd wilde worden (letterlijk uitspraak) en de relatie op zich erg slecht was geworden. De ziekte van mijn broer stond hem in de weg. In de laatste 3 jaar van de 15 was het al heel grimmig en ben ik vaak zeer bang geweest voor hem. De breuk nam hij me niet in dank af en heeft me tijdens mijn begeleiden van mijn broer erg lastig gevallen. Ook het jaar erna was een hel. Planken voor mijn deur een escape in de balkonkast voor het geval dat?¢‚Ǩ¬¶ op aanraden van vrienden omdat ik het vertikte onder te duiken.
Omdat er zoveel tegelijk gebeurden en ik toch moest overleven heb ik een mooi mechanisme ingeschakeld, bevriezen, als een robot er doorheen anders werkt het niet. en daar heb ik mijn gevoel aan de kant geschoven en mijzelf dus als het waren aan de kant gezet.
In 2002 stierf mijn broer en drie maanden daarna leerde ik mijn tweede vriend kennen, een lieverd bij wie ik weg kon kruipen als het even nodig was. Hij had ook zo zijn bagage en heel veel wantrouwen net als ik. Wij begonnen ook te botsen en de relatie is een aantal keer aan en uit geweest, gepaard met heel veel drama omdat we beiden niet met onze emoties om konden gaan. We hebben met zijn tweeën heel erg geknokt om eruit te komen, trainingen gevolgd over persoonlijke ontwikkeling die niet mis zijn. Dit heeft ons in zoveel liefde en vrijheid brachten dat we een halfjaar geleden besloten hebben permanent samen te gaan leven.

Door de stabiliteit klapte ik eindelijk in, burn-out en belande in therapie, daar heb ik zoveel geleerd en het belangrijkste voor mij om mijn gevoel serieus te nemen, er zat nog zoveel onverwerkt gevoel waar ik nooit aan toe gekomen was. Ik leerde ook dat ik mijzelf altijd wegcijfer en de lijnen die ik uitzet in wat ik wil in mijn leven altijd liet doorknippen. Dit heb ik met mijn ex gedeeld en verteld dat ik blij ben dat het zo goed met ons gaat en trots ben. Dat ik besloten heb dat ik tijdens mijn therapie niets wil veranderen in hoe het nu gaat, geen huis kopen, geen huur opzeggen van zijn woning, geen stress aan mijn hoofd, ik heb rust nodig om oude rommel op te ruimen en als ik er over drie, misschien vier maanden mee klaar ben dan kan ik vanuit een nieuwe toekomst kiezen voor wat ik wil. Drie weken geleden kregen we ruzie omdat hij de huur toch op wou zeggen. Voor mij een heel zwaar moment, ik heb geprobeerd hem te vertellen dat mijn commitment met mijzelf (eerst therapie afmaken) erg belangrijk voor me is. Dat als ik dat verbreek ik mijn zelfvertrouwen niet terug krijg . hij heeft me niet gehoord en eiste het toch op. Hij werd erg boos en geeft me zo vernedert. Ik heb toen voor mijzelf gekozen. Einde relatie dus.

In mijn hart wou ik niets liever dan samen ons thuis kopen en vanuit daar verder bouwen. Het heeft niet zo mogen zijn voor ons en dat doet simpelweg heel veel pijn.
Ik heb te weinig vertrouwen van hem gekregen en zelf gegeven. Twee lieve mensen die geen vertrouwen hebben en het aan elkaar hebben opgehangen. Dat werkt niet.

Nu is het zaterdag en zit ik alleen, ik huil en voel me zo klote. Het is maar gevoel, maar toch.
Nu komt alle verdriet van al die jaren uit. En joepie ik voel tenminste weer, kots de wc vol maar ik ben er weer. Op de goede weg, ik ben zo blij dat ik nu weet dat wat ik voel niet is wie ik ben. Ik ben geen zielig terug getrokken en mijn appartement levend wezentje waar het nooit meer goed mee komt, nee dat is maar mijn gevoel. Wie ik ben is een krachtige vrouw, met een hoop te verwerken verdriet. En dat verdriet overvalt me van tijd tot tijd zo enorm. Ook te weten dat ik zo terug kan stappen naar hem maakt het zo moeilijk.

Ondanks ik weet dat ik hier mijn lessen uit moet leren, dat er valt te zien wat ik hier gedaan heb om verder te kunnen en te gaan voor mijn geluk. Soms betrap ik mij erop dat ik niet eens de puf heb om voor dat laatste te knokken, wil ik helemaal niet gelukkig worden en in mijn sorrow blijven hangen. Dat is tenminste bekent voor me. Ik heb alle tools in huis om te gaan voor geluk, ik heb zoveel trainingen gevolgd en het bewijs zelfs in handen. Maar ja gevoel is er ook nog.

Samen hebben we seminars gevolgd en geknokt. We waren samen van zo ver zo goed vooruit gegaan, hebben er alles ingestopt om onze problemen te trotseren en het heeft niet mogen baten voor ons.
Ik ben er zo stuk van, laat me er ook maar even in gaan, in het verleden heb ik immers teveel verdrongen en weggestopt en heb nu geleerd dat niet meer te doen.
De tegenstrijdigheden vliegen me om de oren en tegelijkertijd weet ik dat het niet zo is. Het zijn geen tegenstrijdigheden, het is gevoel, emotie, verstand en ikzelf.

Het is zaterdag middag, de eerste dat ik niet de deur uit gevlucht ben, en de klap is hard.
Ikzelf wil zoveel positieve dingen gaan doen, mijn Goals gaan uitwerken, me gaan richten op wat ik wel wil in plaats van wat niet. maar mijn gevoel parkeert me soms abrupt en zet me stil. Verlamt me bij tijden compleet.

Het is zaterdag avond, buiten is het net donker, hier binnen ook. Ga zo de lampen en kaarsjes maar aan steken. Zet een muziekje op en ga me ertoe zetten om te eten en na een hele lange tijd weer eens een beeld te gaan maken.

Kim