Vandaag mijn ex weer gesproken. Krijg al bijna een hekel aan mijn eigen onzekere vragen aan hem. Ik smeek hem bijna om wat tijd aan mij te besteden. Hij wil niks doen, hij is moe....tja, dat is wat ie zegt. Ik durf geen andere afspraken te maken, leuke dingen met nieuwe mensen te gaan ondernemen, gewoon omdat dat leuk is en omdat ik dat nodig. heb. Ik kruip liever in mijn bed, of ik ga maar de nodige dingen doen in huis....heel raar. Mijn moeder heeft gevraagd of ik zondag op bezoek kom bij haar. Zelfs dat soort dingen afspreken vind ik moeilijk....want stel hij belt en hij wil me zien? Dan hebben we ongetwijfeld weer allelei discussies omdat hij dingen niet doet zoals ik het wil en omgekeerd waadoor ie me afblaft. En dan kan ik balen omdat ik niet gezellig naar mijn moeder ben gegaan of naar een leuk uitje. Ik ben zo bang om de leuke dingen in het leven mis te lopen en eigenlijk doe ik niet anders. Ik word uitgenodigd en vervolgens verzin ik dertig uitvluchten om maar niet thuis weg te zijn. Ondertussen gaat hij parachute springen of op het strand slapen met zijn " vrienden van internet". Ik voel me net een beer in winterslaap. Ik verslaap mijn leven, doorloop de sleur en sluit me verder af voor het leven....uit angst maar ook omdat.....ja waarom eigenlijk?