Vandaag mijn ex weer gesproken. Krijg al bijna een hekel aan mijn eigen onzekere vragen aan hem. Ik smeek hem bijna om wat tijd aan mij te besteden. Hij wil niks doen, hij is moe....tja, dat is wat ie zegt. Ik durf geen andere afspraken te maken, leuke dingen met nieuwe mensen te gaan ondernemen, gewoon omdat dat leuk is en omdat ik dat nodig. heb. Ik kruip liever in mijn bed, of ik ga maar de nodige dingen doen in huis....heel raar. Mijn moeder heeft gevraagd of ik zondag op bezoek kom bij haar. Zelfs dat soort dingen afspreken vind ik moeilijk....want stel hij belt en hij wil me zien? Dan hebben we ongetwijfeld weer allelei discussies omdat hij dingen niet doet zoals ik het wil en omgekeerd waadoor ie me afblaft.

De twijfel is toegeslagen, waarom heeft hij geen zin meer om iets te ondernemen. Waarom loop ik al een jaar zwaar depri achter een vent aan die niet verliefd is op me? Waarom ga ik met hem op vakantie en zijn we dan dolgelukkig met elkaar.....waarom wil ie heel vaak bij me zijn, maar niet meer met me zoenen? Twee jaar mijn grote liefde en dan ineens plots is het over, laat ie me gaan....om alleen verder te gaan. Zonder enige vrienden. En ik sukkel maar door. Ik wil niet eenzaam achter blijven, ik haat alleen zijn en voel me vreselijk in de steek gelaten. Maar hoe diep die pijn ook gaat, blijkbaar is dat niet diep genoeg om ermee te kappen....