Het valt me op dat ik elke dag wel iets te vertellen heb..
Mijn gevoelens zijn precies één kermisattractie waar ik doorheen raas op een tempo dat veel te snel gaat voor mij, ik kan me amper aanpassen.

Een paar dagen geleden voelde ik me nog zo sterk, afgestudeerd, liep echt, na lange tijd, terug op een roze wolk. Nu vandaag sta ik op en het is precies of ik in mijn slaap door een vrachtwagen ben overreden.

Gisteren uit geweest met de meiden. Het heeft me goed gedaan, maar toen kwam het gesprek natuurlijk op: de ex..
Ik heb nog steeds zoveel gevoelens voor hem, hij is jaren mijn beste vriend geweest. Ik heb het uitgemaakt, maar, en ik weet dat het veel te laat komt, het was nooit mijn bedoeling geweest om het uit te maken. Ik was verward, verdrietig, de wereld zakte onder mijn voeten weg. Hij had iets gedaan dat ik van hem nooit verwacht had. Het is allemaal uitpraatbaar langst een kant, maar als je dan moet horen dat hij nog amper vrienden wil zijn.. Dat is een enorme slag in mijn gezicht. Ok, ik heb het dan wel uitgemaakt, maar toch.. Moet ik blijven hopen op nog een mogelijke vriendschap en misschien in de verre toekomst terug een relatie? Ik weet het echt niet meer, ik koester hoop, maar ik wil geen valse hoop.

Het is allemaal zo verwarrend. Ik hoop dat er snel iets gebeurd, heb hem ook al sinds we uit elkaar zijn niet meer gehoord of gezien. Het is een serieus gemis. Ik mis mijn maatje, mijn beste vriend.