Wijze woorden heb ik niet echt, maar wel dat ik het snap en met je meeleef. Je kunt er ook vrij weinig aan doen behalve het ondergaan. Is het geen idee om haar toch eens te bellen en iets af te spreken? Gewoon gezellig iets drinken en over de leuke momenten praten? Je kan haar dan eens polsen en vragen of ze daarna nog een keer wil afspreken zeg maar. Misschien heb je dat nodig om het echt af te sluiten.

Ik snap de situatie. Bij mij (na een maand na de break) is het net zo. Ik heb ook nog steeds het gevoel dat het wel eens goed zou kunnen komen. Nu zijn beide situaties anders natuurlijk. Maar ook ik heb het eigenlijk niet afgesloten. Het gevoel overheerst alsof we over een paar weken weer contact gaan hebben en we het oppikken waar we waren gebleven. Uiteraard met een paar kleine veranderingen.

Och, hoop doet leven..

Ik weet niet of je mijn blogs/reacties ook een beetje volgt, maar zoals je dan misschien wel merkt ben je helemaal niet de enige die dat voelt en zo allemaal beleeft. Ik voel me eender, echt hetzelfde. Ik kan ook geen foto's van ons zien. Ik krijg dan direct buikkramp en wordt misselijk. Ik mis haar dan zo erg, want die momenten herinner ik me als prachtig stukje van mn leven, echte hoogtepunten. Ik vraag me dan ook af wat zij voelt als zij die foto zou zien. Maar dat moet je niet denken... je krijgt er geen antwoord op en erover doormalen is echt pijnlijk voor jou en jou alleen. Dan vind je het leven klote, dan wil je niet meer leven. Het is zo makkelijk af te glijden die depressie in en je weet ook dat dat niet de juiste weg is omdat dat nog meer verrot zal maken. Je had je liefde van je leven, zo voelt het. Die aanvulling op je leven is weg en komt niet meer terug. Die komt echt niet meer terug. Ik wil zo graag dat ik ongelijk heb maar dag in dag uit geloven in sprookjes laat mij ook niet voortleven. Ik betrapte mezelf er al op dat ik die drie maanden zou gaan uitzingen omdat ik vanaf dan weer iets van me mag laten horen. Maar wat dan: dan heb ik mezelf pijn gedaan en gestopt met leven terwijl zij direct zal horen dat je helemaal nog niet eraan gewerkt hebt om de pijn te verwerken. Ze zal dan direct de voordeur dicht doen en dan heb je nog niets.

Ik weet niet hoe het bij jou zit maar die van mij wil toewerken naar een vriendschap. Da's dubieus... ik moet er eigenlijk niet over na denken hoe en of dat kan worden gerealiseerd. Misschien denk ik er 'later' anders over, maar nu moet ik helemaal nog niet kijken naar een toekomst. Dus ik had inmiddels al besloten niet uit mezelf te reageren na die drie maanden en het langzaam te laten verwerken. Ik zoek redenen om boos op haar te zijn en om de mooie dingen even naar de achtergrond te schuiven. Dat is moeilijk, maar realistischer en beter voor jou. Die deur openhouden en hopen dat ze terugkomt door een wonder: nee.... verleidelijk maar ongelukkigmakend.

Dus wat adviesjes en ervaringen zoals ik ze beleef:
Stemmingswisselingen zijn enorm groot en volgen elkaar snel op. Soms sterk, soms heel zwak. Soms denk je afstand te kunnen nemen en dan weer helemaal niet. Soms zo verleidelijk haar te bellen/smsen/mailen/watdanook, maar nooit eraan toegeven. Op juist die momenten meteen wat anders gaan doen (desnoods effe naar je bed/bank rennen en hard janken. Dat lucht echt even op).

Spendeer zoveel mogelijk tijd NIET alleen. Ik merk zelf dat wanneer ik niet alleen ben (en doen hoef ik niet eens altijd maar mn verhaal te vertellen) dat ik alles wat meer nuanceer. Blijven doen aangezien het afleiding geeft aan je verwerking. Ook echt sporten! Ga echt eens bijvoorbeeld hardlopen: Endorfines gieren dan door je lijf en ik spreek uit ervaring dat ik dan voel alsof ik de wereld weer aan kan zonder haar! Ga nooit zitten hopen op een wonder: Als een wonder jou overkomt dan is dat nooit te danken aan je eigen acties. Jij hebt geen enkele invloed op een wonder en wonderen overkomen alleen diegenen die niet hopen op een wonder.

Er zijn dagen bij dat je wil vluchten van je hele nare gevoelens. Je bent dat klote-voelen zo zat, maar je ziet niet direct wat je moet doen. Heel ellendig, maar het hoort erbij. Ik weet niet wat je dan moet doen want ik weet ook niet wat ik dan moet doen. Je zou zelfmoord kunnen plegen, want dan ben je er inderdaad van verlost. Maar eigenlijk denk je dan direct, nee, nee, nee er zijn vast andere mogelijkheden en gelukkig maar, die zijn er, dat voel je, maar je kan ze niet benoemen! Het is zó moeilijk om plezier in het leven en in alles wat je doet te krijgen nog. Ik vind ook dat je dat ook nog helemaal niet hoeft te krijgen, maar je wel die dingen blijft doen of gaat doen. Ikzelf blijf naar voetbal gaan, ben begonnen met salsadansen (leer je meteen nieuwe mensen kennen, weg uit je oude circeltje voor even), zoek mn vrienden op, schrijf ze aan, zoek familie weer vaker op en ga naar buiten! Ja, terwijl je er mee bezig bent kan het helemaal niet leuk aanvoelen, kan het zijn dat je gedachten afdwalen naar je ex, kan het zijn dat je enorm sterke drang voelt om terug te keren naar huis. Zodra je dat voelt heb je wel even genoeg afleiding voor die dag gehad, maar geloof me, blijf dit alles doen dagelijks en je merkt dat de lol er niet direct nog in komt, maar dat de pijn ietsies minder wordt en de drang om naar huis te gaan langer wordt uitgestelt. Je grote open wond heelt heel langzaam en het blijft wellicht een litteken, maar littekens voel je niet, die zie je alleen als je er aandacht aan besteed.

Ik lees her en der op het internet dat er mensen zijn die vele jaren na hun ex nog steeds vaak naar het litteken kijken, en zelfs zijn er mensen die hun wond niet laten genezen. Hoe moeilijk het ook is, zorg dat je dat niet overkomt. Als je dat namelijk wel overkomt dan ben je bezig doelbewust jezelf op de handrem te zetten. Een litteken hoor je uiteindelijk te beschouwen als een ervaring met goede en slechte kanten, maar het moet uiteindelijk geen emoties meer oproepen die je om zeep helpen. Denk maar eens terug aan je aller eerste keer verliefd zijn: Die vergeet je nooit meer en de wereld verging toen het uit ging, maar die eerste keer blijft speciaal en kan je nu van een afstandje bekijken als een ervaring waarbij je met een glimlach kan terugdenken en niet veel later alweer bezig bent met de dingen van vandaag. Ook deze liefde -je grote liefde- zal zoiets moeten worden.

Denk ik elk geval nog niet aan de toekomst, niet aan je eigen toekomst, niet aan haar toekomst en niet aan de misgelopen gezamenlijke toekomst. De enige toekomst die op ten duur weer belangrijk moet worden is die van jezelf en de rest ga je loslaten. Overigens is het nu nog te vroeg om te denken aan je eigen toekomst want daarvoor moet er eerst nog heel wat verwerkt worden. Het is nu vooral zaak om te denken aan jezelf van vandaag. Morgen is morgen en da's nog niet nu. Ikzelf durf ook niet aan mijn toekomst te denken nog, veel te onzeker, veels te bang, veels te deprimerend (bijvoorbeeld het denken aan: ik word nooit meer verliefd, ik vind geen enkele meid nog aantrekkelijk, ik eindig alleen, ik ben te oud om nog iemand tegen te komen, als ik iemand tegenkom ga ik vergelijken met mn ex). Een deel van die gedachtes zijn onzin en anderen wellicht terrecht, maar het laatste wat je moet doen is dáárover gaan nadenken en zorgen maken want je komt er gedesillusioneerd en gedeprimeerd uit. Dus... denk alleen aan vandaag en wat je vandaag kan doen om je vandaag weer een beetje beter uit de verf te laten komen.

Goed. Ik kan nog wel een uurtje doortypen, maar ik geef je eerst de kans om zelf eens te reageren. Schrijf alles er gewoon uit. Vertel anders eens wat meer over wie je zo ongeveer bent, hoe je leven eruit ziet. Als mensen een beetje meer zien wie je bent kan men ook beter inkomen in jouw situatie. Het mag best, het blijft allemaal anoniem, maar ik heb er in elk geval troost aan.

Succes.

Beste Shapeshifter,

Het klinkt allemaal niet best wat je doormaakt, maar ik heb wel een link voor je, vooral artikel 2 is een goede. Het gaat over vrouwen en mannen alle artikelen. Ik denk dat je na het lezen van deze artikelen, gerust kunt zijn. Je bent niet de enige. Er zijn er een heleboel. Mannen en vrouwen.
Succes en heel veel sterkte.

http://liefdesverdriet.info/artikelen%20en%20citatenpagina.htm

Wat vervelend om te lezen dat er meer downs komen dan ups..
Het is inderdaad helemaal niet slecht om hulp te gaan zoeken.. ik heb het zelf ook gedaan.. niet zozeer om over mn ex heen te komen maar om aan mezelf te werken..
Waar je wel van te voren over na moet denken is WAAR je naartoe gaat. Heeft het voor jou zin om constant te bespreken dat je je zo klote voelt..en dat je je ex zo mist..en dat je constant alleen over je verdriet spreekt..en dat bijv. een psycholoog dat alleen maar voor je bevestigd..hoe rot het allemaal wel niet is..
Ik denk namelijk niet dat dat echt goed werkt..
Er zijn ook andere soorten hulpverlening..bijvoorbeeld hoe je kan omgaan met je verdriet..wat je zelf zou willen veranderen..en misschien het belangrijkste..zoek een hulpverlening die je gedachte op een ander pad kan brengen. Ga naar een psycholoog of iets en vraag om taakgerichte hulpverlening (Studeer maatschappelijk werk;) ) als het goed is weet ze wat ermee word bedoeld en dat zal je helpen.. Het gaat er hierbij om hoe je gedachte op verschillende manieren kan analyseren en er op verschillende manieren mee om kan gaan..zodat je gevoel wat je er dan bij krijgt anders word.. klinkt misschien vaag..maar vraag het maar eens!

klinkt allemaal niet best als ik het zo lees van jou.. je bent 6 weken verder zeg je.. maar zo heel veel is dat niet als je naar jouw verhaal kijkt.. het heeft veel tijd nodig.. dat weet ik ook van mezelf.. zit er al 3 maanden mee.. na relatie van 3 jaar.. wat je gewoon niet moet doen is contact zoeken.. laat het rusten..tjaa. moeilijk om er mee over te zeggen. weet wel dat je niet de enigste bent en dat het kennelijk veel voor komt.. op een gegeven moment krijg je weer een positieve duw in je rug.. ook al stelt het dan misschien niet veel voor. .het is een begin.. accepteer je verdriet.en probeer actief dingen te gaan doen.. ook al staat je hoofd er soms niet na...ook ik heb dagen dat ik geen zin meer heb in het leven.. maar hou je vast aan je vrienden.. je komt er weer bovenop.. en je zult na verloop van tijd weer kunnen genieten.. dit zeggende weet ik dat het bij mij ook nog moet gebeuren,. maar ik weet al dat het komt.. dat is het positieve wat ik uit 3 maanden verwerking gehaald heb.. sterkte! gr alf