T is weer eens tijd voor een korte update van mijn kant..

Inmiddels heb ik 'm vorige week zaterdag voor t laatst gezien, echt gesproken hebben we toen niet eens. Hij kwam wat spullen afgeven en dat was het.
Vanaf die zondag heb ik niets meer van mij laten horen, hij heeft mij geblokt op whatsapp en verwijderd van bbm. Smsjes negeerde die, heel af en toe kreeg ik een reactie die mij dan weer kwetste.
Ik heb hem geen enkel berichtje meer gestuurd, hoor ook niets van hem. Soms heb ik enorm de behoefte om hem te smsen, maar gelukkig ben ik de afgelopen dagen sterk genoeg geweest om het niet te doen en dit vol te houden.

Het is zo raar, wanneer je iemand geregeld ziet en spreekt denk je niet zo veel aan die persoon. Nu spreek en zie ik 'm niet meer en denk ik constant aan 'm. De hele dag door op de meest rare momenten zit hij in mijn gedachten.
Ik vraag me echt af of hij wel eens een moment aan mij zou denken, of hij zich wel eens af zou vragen hoe het met mij zou gaan..
Maar volgens hem is hij gelukkig met zn nieuwe vriendin, dus dat zal vast niet.

Vanmiddag ga ik langs zijn moeder, mijn ex-schoonmoeder dus.
Zijn oma heeft kort geleden de diagnose dementie gekregen en gezien ik zelf erg bekend ben met dit ziektebeeld ga ik even bij haar langs met wat informatie etc.
Aan de ene kant vind ik het wel fijn om haar weer eens te zien (na de breuk heb ik haar niet meer gezien), maar aan de andere kant twijfel ik of ik het wel aan kan. De afgelopen dagen ben ik redelijk doorgekomen, zonder huilbuien. Misschien maakt dit weer een hoop los en zit ik straks weer in de put,, misschien is het goed en krijg ik van haar wat antwoorden. Ik weet het niet.

Voor morgen heb ik een afspraak gepland staan bij de psycholoog, nu t dichterbij komt zie ik er verschrikkelijk tegen op.
Zomaar je verhaal doen, alles op tafel. Soms voelt t als falen omdat ik er blijkbaar niet alleen uit kan komen uit dit diepe verdriet.