Eindelijk was ik haar dan tegengekomen,
een vrouw, zo boeiend, zo mooi, zo lief,
als ik niet kon dromen.

Liefde, hoe mooi is dat ?
Uit fijne samenwerking, vriendschap en vertrouwen geboren
Heb heel mijn hart aan haar verloren.

Maar ze voelt niet hetzelfde voor mij.
Is ook zonder mij, samen met haar kindje, gelukkig en blij.

Ze vind me aardig, maar heeft me niet nodig.
Met alle vrienden die ze heeft ben ik overbodig.

Natuurlijk kan ze er niets aan doen,
naar wie ze verlangt voor een zoen.

Ik moet haar, met al mijn hoop en dromen, een plekje geven.
Om een weg te vinden om verder te kunnen leven.

Gratis een rit naar de hel ontvangen,
van een diep onvervuld verlangen.

Vrienden blijven, kan het er ooit nog van komen ?
Met iemand die al je hoop heeft ontnomen ?

Ben bang haar weer tegen te komen.
Bang om de pijn opnieuw te ervaren.
En mijn hart niet meer te kunnen bedaren.