Beste Arjan,

Ik kan uit ervaring vertellen dat contact met je ex niet werkt. Het is bij mij nu ruim een maand geleden dat het over was. Toch nog steeds contact gehad en ze woonde zelfs nog bij me. Dat werkte dus niet. Je gaat telkens door een diep dal met de hoop die je hebt. Natuurlijk wil je haar bijstaan, dat deed ik ook. Het heeft lang geduurd voordat ik besefte dat ik mezelf voor de gek hield.
Natuurlijk doet het pijn en wil je met alle geweld van de wereld weer bij haar zijn.
Het accepteren is een proces waar je doorheen moet. Je kan het lang rekken, of resoluut ervoor kiezen om geen contact te hebben, de keuze is aan jou.

Ik snap het wel hoor. Al die gesprekken, de hoop, de passie die je nog hebt. Het zal een tijd duren voordat het wegebt. Maar het gaat zeker over, ook al voelt het nu niet zo.

Goed idee om het hier van je af te schrijven. Iedereen hier heeft hetzelfde meegemaakt of zit nog in dat proces.
Laat je verdriet gewoon toe, maar probeer voor jezelf te kiezen. Probeer dingen te ondernemen en hou de goede momenten vast.

Het gaat ECHT goedkomen, geloof me maar.

Sterkte, LB.

Hallo Arjan,

De afgelopen 6 weken heb ik alleen maar meegelezen op deze site, maar nu ik jouw verhaal lees, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ook een user-id aangemaakt. Ik zie zo vreselijk veel paralellen tussen onze beide situaties, dat het haast eng is. Ook op een woensdagavond met vrijwel dezelfde bewoordingen erachter gekomen dat de ander niet langer wilde, er een punt achter wilde zetten. Ook bij mij kwam dit als een volslagen verrassing. Na 8 jaar samen geweest te zijn geweest, nog langer al elkaars beste vriend te zijn geweest en al 5,5 jaar dezelfde voordeur te hebben gebruikt, spatte dit uit elkaar door die ene zin. Nu 6 weken verder, heb ook ik nog steeds de behoefte om voor haar te willen zorgen. Psychologische hulp heeft mij echter doen inzien dat ik hierin te ver was doorgeschoten en nu aan mezelf moet gaan denken. Vragen als: wat is goed voor mij, waar heb ik behoefte aan, ipv waar heeft zij hulp in nodig. Zaken waar ik me lange tijd niet mee bezig had gehouden.

Geloof me, op een gegeven moment kom je zover dat ze niet langer op het voetstuk staat waar je haar op had staan. Vanaf dat moment kun je haar mindere kanten zien en mogelijk op termijn gaan vergeven. Dat is bij mij in ieder geval het punt waarop ik pas kon gaan beginnen met haar los te laten.

Het voelt heel machteloos om de liefde van je leven te zien ploeteren en je hebt zo de neiging haar te willen helpen. Bedenk echter wel dat zij er voor gekozen heeft jouw hulp niet langer te aanvaarden, dat ze jou liever niet meer in haar leven heeft. Iedereen mag haar helpen, alleen jij mag als enige niet door de poort van het muurtje dat ze om zich heen heeft gebouwd. Je kunt echt beter afstand bewaren om haar niet te verstikken. Als ze spijt heeft en jullie voor elkaar bestemd zijn, kom je elkaar zeker nog tegen in dit of een volgend leven. Het heeft echter de tijd nodig om elkaar los te laten, dat zullen jullie allebei eerst moeten gaan doen nu, ook al voelt dat niet goed.

Ze zal de komende tijd nog wel acties ondernemen die mogelijk tegenstrijdig of zelfs niet 'des haar' zijn. Bedenk echter dat (zeker wanneer ze twijfelt) ze voor zichzelf bevestiging zal zoeken in de beslissing die ze heeft genomen. Ook al betekend dit dat ze jou "zwarter" zal gaan zien dan je daadwerkelijk bent en zeker dan je verdiend hebt.

Houd moed, denk goed aan jezelf. Een boek wat mij erg goed heeft geholpen in het begrijpen en leren omgaan met de pijn en verdriet is "Mars en Venus beginnen opnieuw". Niet alleen maar om te bedenken hoe je je eigen verdriet kunt begrijpen en verwerken, maar ook om de andere kant beter te leren begrijpen.

Ik wens je alle sterkte en steun toe de komende tijd. Gooi je verdriet, spijt, angst en woede eruit. Leer er mee omgaan en bedenk heel goed voor jezelf dat je je emoties wel kunt sturen, bij helpt muziek daar heel goed bij....