Vanavond is het waarschijnlijk zover. Het is weer vrijdagavond en er is weer training en zij is er waarschijnlijk ook. Ik ben er een beetje bang voor om haar weer te zien. We hebben elkaar nu al een tijdje niet meer gesproken en zijn uiteindelijk niet goed uitelkaar gegaan ( het kreeg een andere wending toen ik het ontdekte) De afgelopen week heb ik beter kunnen nadenken en heb weer een beter gevoel. Het lijkt wel alsof ik de eerste 5 weken gewoon ziek ben geweest. Daarom ben ik er ook bang voor dat ik op een of andere manier gekwetst wordt. Ik wil die gevoelens niet meer hebben van totale paniek en angst. Ik wil me ook niet laten wegjagen van de club hoe moeilijk ik het ook vind. Ik vraag me af en toe nog steeds af waarom ze dit toch op deze manier heeft gedaan. Gisteren stond ik nog op het punt om een e-mail te sturen met de vraag om te praten omdat ik het gevoel heb dat ze een zeer gekleurd verhaal verteld en daarom mensen mij gaan negeren. Het geeft mij een vreselijk k*** gevoel. Ik kan er slecht tegen als mensen zo tegen mij doen. Ik wil graag aan de mensen om haar heen vragen wat er wordt verteld. Gisteren had ik een afspraak met de zus van een vriendin van haar. Zij zou mij e.e.a. gaan vertellen over Australie omdat ik daar nu graag heen wil. Zij belde af omdat een borstonderzoek van haar moeder slecht was uitgevallen. Zij wilde tijd voor haarzelf. Mijn gekronkelde gedachte was dat ze ook afstand van mij zou nemen! hoe logisch dit voor haar ook is heb ik nog steeds enigzins deze gedachte. Ik weet niet wat ik hiermee aan moet?

De afgelopen weken heb ik hier meerdere dingen geschreven. Af en toe met de gedachte dat ik gek werd, maar wél zo ontzettend verdrietig. Ik heb het gevoel dat ik mezelf een beetje ben kwijtgeraakt. Met name wordt ik verdrietig van het idee dat ik mezelf zo ontzettend heb weggecijferd, in mindere mate dat ik haar mis( ook wel natuurlijk). Ik heb nu gedacht ''ik moet voor mezelf gaan''. Ik wil december en de eerste twee weken naar Australië gaan. Gewoon rondtrekken. In m'n eentje. Ik dacht bij mezelf '' vertoon ik dan vluchtgedrag?''. Ik heb momenteel erg veel moeite mijn leventje weer op te pakken. Contact te maken en mezelf daarin vrij te voelen. Het onafhankelijke gevoel ben ik kwijt. ik hou me vast aan vrienden en ben af en toe ook bang dat ik dat kwijtraak. Ik denk doordat ik deze stap zet ik tijdens mijn trip en het logeren in de hostels weer mensen tegenkom die mijn situatie niet kennen en daarmee, voor mijn gevoel, mij beoordelen op wie ik ben. Hierdoor krijg ik misschien weer het gevoel dat ik mijn eigenwaarde weer terug vindt. Ik kan me in elk geval richten op totaal andere dingen. Ik weethet de gedachten neem je altijd mee. De terugkomst zal misschien lastig zijn. Ik weet het niet....... Wil graag weten wat jullie hiervan vinden?

Vrijdagavond is mijn hockey avond en gisteravond was het dus zover. Ik zou samen met vrienden rijden zodat er twee konden drinken en geen blaastestje hoefden af te leggen. Ik was wel wat angstig want mijn ex ( sinds 6 weken uit ) had ik al twee weken niet gezien en zij hockeyt ook op vrijdagavond. Daarom ben ik ook met vrienden meegereden. ik had me voorgenomen om de jongen, waarop zij verliefd is geworden, aan te spreken en mee te gaan praten ( ook lid van onze club). Ik zag zijn auto aankomen en even was ik bang dat ook zij met hem meegereden zou zijn. Het was niet zo! Hij kwam binnenlopen en dook meteen de lege kleedkamer in. Ik had nog een kop koffie in mijn handen en ben achter hem aangelopen. Hij 23 jaar ik 34 jaar en Judith 22. Ik heb hem verteld dat ik niet boos op hem ben en hem wel kan begrijpen dat hij op haar verliefd is geworden. Ik heb hem maar niet verteld dat ik me afvraag wat ze in hem ziet en dat meen ik en die mening wordt helaas gedeeld door meerdere. We hebben vrij lang gesproken over het afgelopen half jaar en dat ik zo ontzettend ben voorgelogen en dat misschien nog wel het ergste is. Hij vertelde dat hij het er moeilijk mee had in het afgelopen half en meermalen tegen haar heeft gezegd dat ze met mij moest gaan praten. Zij durfde dat niet omdat ze bang was om mij te kwetsen. Hij baalde omdat hij al die tijd verliefd was op Judith. Dus ik ben open geweest en hem ook verteld dat Judith en ik gewoon sex hadden met elkaar. Tja, toen begon hij weer wat meer beteuterd te kijken. Vervolgens kwamen we op de eerlijkheid van Judith. Ik heb hem gewaarschuwd. Aangegeven dat wanneer ze dit op deze manier bij mij doet ze dit waarschijnlijk vaker zal doen. Hij gaf aan dat hij ook wel dat soort dingen had gezien. Ook vertelde hij dat ze al bij mij wegwilde voordat zij gevoelens voor elkaar kregen. Hij heeft zich afgevraagd waarom ik hoop bleef houden nadat de relatie over was. Hij keek enigszins verbaasd toen ik vertelde dat haar lichaamstaal andere signalen afgaf dan sommige dingen die ze zei. Ook heb ik hem verteld dat tot aan het moment dat ik erachter kwam dat ze al die tijd stiekeme afspraakjes hadden Judith en ik hadden afgesproken elkaar op een andere manier beter moesten leren kennen. Ook dat verbaasde hem weer. Hij heeft verteld dat ze hebben afgesproken niets met hun gevoelens voor elkaar te doen. Judith zit een beetje in de knoop en druk bezig is zichzelf te ontwikkelen en moet eerst de gevoelens voor mij afhandelen.....? Ik moet eerlijk zeggen dat dit alles mij nogal verbaasd. Als je echte gevoelens heb voor elkaar dan doe je daar toch wat mee....

Ik heb ook mijn droomvrouw moeten loslaten. Ook ik heb elke keer weer een dip, meestal 's middags nadat ik 's ochtends heb gewerkt. De tranen lopen over mijn wangen en dat houdt een paar uur aan. Ik heb juist in de eerste 4 weken veel contact gehad. Ik maakte gebruik van haar om mijn verdriet te verwerken. Dat was voor mij heel belangrijk. Ook wilde ik het met haar delen, zij was tenslotte mijn maatje. Ik ben nu ongeveer 6 weken verder en de afgelopen 2 weken , op 1x na, geen contact gehad. Tot vandaag. Ik heb haar gesmsd dat ik haar enorm mis en het niet meevalt om in zo'n korte tijd afstand te moeten nemen. En of ze zich dit wel heeft beseft. Dat ik graag normaal contact wil ( zodat ik zelf daar makkelijker afstand van kan nemen omdat ik nu het gevoel heb dat ik een ontzettende sukkel, eikel en nog veel meer ben) Het antwoord dat ik terug kreeg was dat we hadden afgesproken geen contact te hebben en als normaal contact mogelijk zou zijn dat vanzelf zou komen. Mijn reactie; jammer dat je zo reageert na al die tijd dat we samen zijn geweest. Ik ben erg blij dat ik deze smsjes heb gestuurd en heb ontvangen. Ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik zou hebben gereageerd wanneer als ze gezegd zou hebben '' ik kom wel even langs''. Ik denk dat ik het spaansbenauwd gekregen zou hebben. Mijn ex was verliefd geworden op een andere jongen ( van onze hockeyclub). De gedachte dat zij echt samen zouden zijn liet mij al 100 meter de grond in zakken. Zij heeft aangegeven niets met haar gevoelens voor hem te willen, maar toch.

Ik begin er langzamerhand steeds meer achter te komen dat ik gewoon een probleem heb en dat is liefdesverdriet.Het is mijn pijn! waarom? omdat ik haar mis? Soms. Is het niet dat ik het moeilijk vind om het weer alleen te doen. Ja. Is het moeilijk dat ik weer alleen in bed stap en weer alleen wakker wordt. Ja. Kan ik alleen zijn? Ja. Ik vind het gewoon gezellig om samen te zijn. Moet dat met haar? Nee. Ik idealiseer onze relatie op basis van de mooie tijden. Ik kom er steeds meer achter dat het laatste half jaar voor mij niet prettig is geweest. Onbewust voelde ik het aan, maar dat is het ook. Mijn ogen gaan langzamerhand open. ik praat veel met mijn moeder en een viendin. Ik praat van me af wanneer het gaat om haar, ik ga huilen wanneer ik spreek over de angst die ik heb en heb gehad in dat laatste half jaar. Dat zegt toch eigenlijk heel veel! Cijfer ik mezelf weg? en hou vervolgens hoop dat het goed komt? Ik denk het wel............. Ik moet mezelf weer opnieuw programmeren op een manier dat ik weer voor mezelf opkom. Dat ik geen angst hoef te hebben dat ik alles kwijt raak, want ik heb meerdere lieve vrienden om me heen die erg op mij letten. Ik ben alleen op de wereld gekomen en ga er ook alleen weer af. In de tussentijd kan er alleen maar voor zorgen dat ik een prettig leven leid. Dat wil ik graag doen met iemand die ook voor mij gaat onvoorwaardelijk. Iemand die mij niet aan mezelf laat twijfelen, die mij steunt en niet laat zakken als een baksteen en bovenal eerlijk is en verteld dat ze gevoelens heeft voor een ander ( want dat kan echt gebeuren). Zij maakt een keus die voor haar belangrijk is....... blijkbaar! Ik moet nu ook aan mezelf denken en weer zin krijgen in leuke dingen, bij vrienden zijn zonder dat het over haar gaat. Ik heb gisteren nog sms contact gehad en gevraagd om contact. Zij zou er over nadenken...... uiteraard niets meer gehoord. Heb ik zin om daar op te gaan zitten wachten? Nee natuurlijk niet! en toch doe ik het een klein beetje. Het is gelukkig wel minder dan gisteren en dat zal morgen ook weer minder zijn. Eigenlijk hoop ik dat ze niets meer laat horen........ Ik wil ervan af in alle rust zodat ik weer plezier kan gaan beleven.

Ik heb meerdere relaties achter de rug. Met de laatste 3 in totaal van langere tijd. Ik ben nu 34. Het lijkt wel alsof dit verwerkingsproces mij zo veel meer moeite kost dan bij de andere. Tot de dag dat het uit ging dacht ik dat we samen oud zouden worden en kinderen zouden krijgen. Het blijkt ineens een illusie. Ik sta verbaast van de angst, paniek en verdriet dat ik voel. Het missen dat zij in mijn ochtendjas naar beneden komt zie ik nog steeds voor ogen, haar vrolijkheid, haar rust. Het bleek allemaal een illusie en waarom? het laatste half jaar bleek ze veel met een andere, jongere jongen om te gaan van haar leeftijd ( 22). Ik heb dit moeten ontdekken nadat het uit was door middel van geschiedenisberichten van msn. Zij, jong 22 jaar die al 6 maanden mij zo enorm heeft voorgelogen. Als ze tegen mij vertelde dat ze op universiteit was bleek ze bij hem (blijkend uit de msn berichten). en zo zal er nog een reeks van leugens zijn geweest. Ik ben nog nauwelijks kwaad geweest en snap ook niet zo goed waarom ik dat niet ben?

Het nu ongeveer 4 weken geleden uitgegaan tussen ons. In de afgelopen tijd heb ik gelukkig veel kunnen huilen en praten, anders wordt je zon emotionele tijdbom. Getraumatiseerd was ik gewoon. Het plotselinge bericht zorgde hiervoor, terwijl ik in de waan was dat we samen oud zouden worden. Tot nu toe hebben we wel veel gepraat met elkaar. Hoezeer iedereen ook zegt dat je afstand moet nemen is dit voor mij een veel betere oplossing, is gebleken. Hierdoor kan ik langzaamaan afstand nemen. gisteren dacht ik, laat ik de pc maar eens opschonen zodat ik geen documenten meer tegenkom van haar. Ik heb zorgvuldig alles doorgelopen wat wegkon en wat ik op cd moest branden voor haar.