Dat ik hier nu een blog zou posten zou ik je een maand geleden niet gezegd hebben.

Het is is nu bijna een week uit na een relatie van bijna 8 jaar. De eerste 7 jaar flink van elkaar genoten leuke dingen gedaan (Bios/Uit eten/Tegen elkaar aan op de bank kruipen en een film kijken) het gebruikelijke zeg maar. Een jaar geleden gaf mijn vriendin aan twijfels te hebben over onze toekomst. Dit in de zin van niet 100 procent zeker te weten of dit het nou was. Een dikke maand later zat ze zo met zichzelf in de knoop dat ze het uit maakte nouja dat hielden we beiden nog amper een dag vol. In die dag dat het uit was hebben we veel gepraat en samen besloten om er vol voor te gaan. In de tijd hierna voor mijn gevoel ging het tussen ons stukken beter. Althans dat voelde voor mij zo. Achteraf gezien besef ik dat we vooral aan symptoom bestrijding gedaan hebben. Oftewel het leuk hebben proberen te maken ipv aan het probleem/twijfel te werken en daar samen in verder te groeien. In het verleden was ik niet zon prater echter ben ik dit in het laatste half jaar/jaar steeds meer gaan doen en besef zelfs hoe belangrijk dit voor mij is geworden nu dat we uit elkaar zijn. In het laatste jaar heb ik extra veel op mijn "bordje" gekregen. Het is bekend geworden dat mijn vader een alcoholist is maar tevens zijn mijn ouders ook gescheiden dit jaar. Het komt bij mij dus extra hard aan dat ik wanneer ik haar het meest nodig heb moet missen/kwijt ben.

Ook merk ik dat ik in de afgelopen tijd snel veel volwassener ben geworden en me dingen ben gaan realiseren en gaan nadenken over wat ik wil en hoe ik verder wil.

Echter na de initiële schok van het uitmaken en mijn "over" reactie van boosheid ben ik aan het denken geslagen en uiteindelijk ook weer in contact met mijn "ex". Wat blijkt voor ons is het boek "ons" beide nog niet gesloten. Echter zit bij haar er nog steeds de twijfel van is dit het nou? Hoe is het met een ander ? Mis ik iets (in de relatie) en daarbij weet ze niet of het zin heeft om het een laatste kans te geven ... te bang om in oude patronen te vervallen. Echter ben ik van mening dat als we weten waar het fout zit we hier wat aan kunnen doen. Verder geeft ze aan vrienden te willen blijven mocht het uiteindelijk niet "goed" komen tussen haar en mij. Ik heb hierop aangegeven dat ik niet weet of dat ik dit kan. Juist omdat op dit moment mijn hart uitgaat naar haar hoe raar dat ook klinkt en waarschijnlijk anders tevergeefs op een bepaalde manier hoop blijf houden. Maar tegelijkertijd wil ik mijn maatje/mijn soulmate (voor mijn gevoel) niet kwijt. En zij haar maatje ook niet.

Ik twijfel op dit moment zo veel, ik verlang er naar om haar te zien, te omhelzen, te praten tot het weer licht wordt. De ?(valse)? hoop dat alles weer goed (kan) kom(t)(en) :? Tegelijkertijd wil ik haar niet kwijt maar besef door het te forceren ik haar alleen maar verder weg duw en alles kapot maak. Van de ene kant wil ik haar de vrijheid geven om te ontdekken/ontcijferen wat ze nu echt wil. Maar ik wil ook niet "eeuwig" op haar blijven wachten.

Ik betrap me er ook op dat ik nu weer uit zit te kijken om haar straks weer te spreken (Stom he : (even die vertrouwde stem) maar daarbij elke keer weer die angst dat het definitief einde verhaal is.
Ik heb haar sinds dat het uit is twee keer gezien. Eerste keer op haar initiatief en tweede keer op het mijne. Echter merk ik dat dit voor ons beide nog steeds superfijn voelt en vertrouwd. En daarbij betrap ik mezelf en haar op de drang naar "meer".

We hebben voor nu afgesproken om voor nu uit elkaar te blijven en de tijd zijn werk te laten doen. Daarbij hebben we contact en is er de drang van ons beide om elkaar te zien. Zucht ik weet het gewoon even niet meer...

Wie o wie heeft voor mij goede adviezen of een hart onder de riem. Sorry voor het misschien onlogische verhaal.